Malarz pochodzący z Sopotu. W 1977 roku ukończył Państwową Wyższą Szkołę Sztuk Plastycznych pod kierunkiem Kazimierza Ostrowskiego. Od 1987 roku pracuje na macierzystej uczelni, gdzie w 2003 roku uzyskał tytuł profesora zwyczajnego. Jako dydaktyk daje studentom swobodę poszukiwań wyrazu artystycznego, zachęcając ich do nieporzucania tradycyjnego malarstwa. W swojej pracy pedagogicznej dba o to, by młodzi twórcy zrozumieli co robią i jaką sztukę chcą uprawiać, obojętnie czy przybierze ona formę performatywną czy tradycyjną. Jak wspomina Henryk Cześnik, podobnie w stosunku do niego oraz pozostałych studentów zachowywał się Kazimierz Ostrowski.
Ta otwartość artystyczna malarza przejawia się w jego malarstwie i rysunku – dwóch dziedzinach w tym wypadku ściśle ze sobą powiązanych, gdyż w obu tych gatunkach dominującą w kompozycji jest impresyjna linia. Kolejną charakterystyczną cechą dla prac Henryka Cześnika jest pewnego rodzaju zawieszenie w czasie. Jego kompozycje, szczególnie niektóre rysunki, mogłyby powstać zarówno we wczesnej młodości malarza lub ledwie kilka lat temu, podobnie tematy w nich poruszane, które, jeśli rozszerzyć jeszcze czasoprzestrzeń mogłyby się dopiero wydarzyć lub zostały wyobrażone przez malarza. Prowadzi to Henryka Cześnika do kreowania sztuki pod wpływem impulsu, co równocześnie nosi cechy pewnego rodzaju automatyzmu w wykonywaniu dzieła. Automatyzmu rozumianego jako nieokiełznana potrzeba tworzenia pod wpływem bodźców zewnętrznych znajdująca upust w dziele.
W związku z potencjalnym brakiem chronologii, przez twórczość Henryka Cześnika, prowadzi odbiorcę linia. Na płótnach artysty pojawiają się prawdopodobne postacie z dzieciństwa, łóżka szpitalne, siostry otaczające opieką ułomnych, ale też cytaty z malarstwa europejskiego. Należy zastanowić się czy słusznym jest przypisywanie malarzowi na przykład traumy z dzieciństwa pod wpływem których tworzy, czy jedynie są to reminiscencje i luźne wspomnienia lub imaginacje. Podobnie jest z próbami odczytania dzieł artysty. Pojawiające się sugestie oscylują między surrealizmem, makabryczną wizją świata, a neoekspresjonizmem okraszonym czarnym humorem czy groteską.
technika mieszana, karton; 49 x 69 cm;
sygn. i dat. p. d.: H. Cześnik 90. [pisakiem];
na odwrocie nalepka ze stemplem wywozowym.
Malarz pochodzący z Sopotu. W 1977 roku ukończył Państwową Wyższą Szkołę Sztuk Plastycznych pod kierunkiem Kazimierza Ostrowskiego. Od 1987 roku pracuje na macierzystej uczelni, gdzie w 2003 roku uzyskał tytuł profesora zwyczajnego. Jako dydaktyk daje studentom swobodę poszukiwań wyrazu artystycznego, zachęcając ich do nieporzucania tradycyjnego malarstwa. W swojej pracy pedagogicznej dba o to, by młodzi twórcy zrozumieli co robią i jaką sztukę chcą uprawiać, obojętnie czy przybierze ona formę performatywną czy tradycyjną. Jak wspomina Henryk Cześnik, podobnie w stosunku do niego oraz pozostałych studentów zachowywał się Kazimierz Ostrowski.
Ta otwartość artystyczna malarza przejawia się w jego malarstwie i rysunku – dwóch dziedzinach w tym wypadku ściśle ze sobą powiązanych, gdyż w obu tych gatunkach dominującą w kompozycji jest impresyjna linia. Kolejną charakterystyczną cechą dla prac Henryka Cześnika jest pewnego rodzaju zawieszenie w czasie. Jego kompozycje, szczególnie niektóre rysunki, mogłyby powstać zarówno we wczesnej młodości malarza lub ledwie kilka lat temu, podobnie tematy w nich poruszane, które, jeśli rozszerzyć jeszcze czasoprzestrzeń mogłyby się dopiero wydarzyć lub zostały wyobrażone przez malarza. Prowadzi to Henryka Cześnika do kreowania sztuki pod wpływem impulsu, co równocześnie nosi cechy pewnego rodzaju automatyzmu w wykonywaniu dzieła. Automatyzmu rozumianego jako nieokiełznana potrzeba tworzenia pod wpływem bodźców zewnętrznych znajdująca upust w dziele.
W związku z potencjalnym brakiem chronologii, przez twórczość Henryka Cześnika, prowadzi odbiorcę linia. Na płótnach artysty pojawiają się prawdopodobne postacie z dzieciństwa, łóżka szpitalne, siostry otaczające opieką ułomnych, ale też cytaty z malarstwa europejskiego. Należy zastanowić się czy słusznym jest przypisywanie malarzowi na przykład traumy z dzieciństwa pod wpływem których tworzy, czy jedynie są to reminiscencje i luźne wspomnienia lub imaginacje. Podobnie jest z próbami odczytania dzieł artysty. Pojawiające się sugestie oscylują między surrealizmem, makabryczną wizją świata, a neoekspresjonizmem okraszonym czarnym humorem czy groteską.