Tadeusz Brzozowski (1918 - 1987)
Studiował w Krakowie w ASP w latach 1936-1939 oraz w Szkole Przemysłu Artystycznego u Fryderyka Pautscha w latach 1940-1944. W czasie okupacji ściśle współpracował z teatrem Tadeusza Kantora. Do 1948 r wystawiał z Grupą Młodych Plastyków. W latach 1950-55 wycofał się z oficjalnego życia artystycznego. W 1954 r przeniósł się do Zakopanego, gdzie podjął pracę pedagogiczną w Szkole Kenara - pracował w niej do 1969 r. Należał do reaktywowanej w 1957 r Grupy Krakowskiej. W 1959 r w Paryżu związał się z międzynarodowym ruchem "Phases". W latach 1962 - 1979 był pedagogiem w PWSSP w Poznaniu, gdzie uzyskał w 1977 r. tytuł profesora. W latach 1979-81 był profesorem krakowskiej ASP. Sztuka artysty dwukrotnie reprezentowała Polskę na Biennale w Sao Paulo (1959 i 1975) oraz w Wenecji w 1962 r. Wielka wystawa pośmiertna artysty była prezentowana w latach 1997-98 w Muzeum Narodowym w Warszawie, a następnie w Zakopanem, Wrocławiu i Krakowie. Początkowo tworzył malarstwo figuratywne, które porzucił na rzecz informel. Zbliżona do abstrakcji twórczość zawierała elementy groteski komentującej i interpretującej rzeczywistość. W ostatnich latach życia powrócił do sztuki figuratywnej.
olej, deska
21 x 21 cm
opisany na odwrocie:
TADEUSZ BRZOZOWSKI / bez tytułu, 1986-87(?) / (z obrazów niedokończonych) /
Stwierdzam autentyczność- Wawrzyniec Brzozowski
* opłata z tytułu "droit de suite"
Tadeusz Brzozowski (1918 - 1987)
Studiował w Krakowie w ASP w latach 1936-1939 oraz w Szkole Przemysłu Artystycznego u Fryderyka Pautscha w latach 1940-1944. W czasie okupacji ściśle współpracował z teatrem Tadeusza Kantora. Do 1948 r wystawiał z Grupą Młodych Plastyków. W latach 1950-55 wycofał się z oficjalnego życia artystycznego. W 1954 r przeniósł się do Zakopanego, gdzie podjął pracę pedagogiczną w Szkole Kenara - pracował w niej do 1969 r. Należał do reaktywowanej w 1957 r Grupy Krakowskiej. W 1959 r w Paryżu związał się z międzynarodowym ruchem "Phases". W latach 1962 - 1979 był pedagogiem w PWSSP w Poznaniu, gdzie uzyskał w 1977 r. tytuł profesora. W latach 1979-81 był profesorem krakowskiej ASP. Sztuka artysty dwukrotnie reprezentowała Polskę na Biennale w Sao Paulo (1959 i 1975) oraz w Wenecji w 1962 r. Wielka wystawa pośmiertna artysty była prezentowana w latach 1997-98 w Muzeum Narodowym w Warszawie, a następnie w Zakopanem, Wrocławiu i Krakowie. Początkowo tworzył malarstwo figuratywne, które porzucił na rzecz informel. Zbliżona do abstrakcji twórczość zawierała elementy groteski komentującej i interpretującej rzeczywistość. W ostatnich latach życia powrócił do sztuki figuratywnej.