Twórczość Grzegorza Morycińskiego jest świadomie archaizująca. To malarstwo osadzone w symbolizmie fin de siècle’u, często nawiązujące do estetyki japonizmu obecnego w XIX-wiecznej sztuce zachodniej. Łukasz Kossowski w katalogu retrospektywnej wystawy artysty pisał: „Podstawową kategorią malarstwa Morycińskiego jest jego intymność i dominująca w nim cisza. [...] Tematem prac Morycińskiego staje się enklawa jego malarskiej pracowni” (w: Lustra ciszy. Malarstwo i poezja Grzegorza Morycińskiego, Muzeum Literatury im. Adama Mickiewicza, 21.03 – 30.04.2013 [kat. wystawy], Warszawa 2013, s. 9). Andrzej Osęka przywołał pracownianą atmosferę: „Miejscem akcji wielu obrazów i rysunków Grzegorza Morycińskiego jest jego własna pracownia na szóstym piętrze secesyjnej kamienicy przy ulicy Lwowskiej w Warszawie. Uroków secesji tu jednak nie widać: nie ma kolorowych szkieł w oknach, ani mebli o powikłanych profilach. Przeważają sprzęty proste, kąty proste [...]” (w: Lustra ciszy..., dz. cyt., s. 17). Prezentowany obraz, przedstawiający wnętrze pracowni, jest niezwykle subtelny kolorystycznie, a jego ascetyczna, asymetryczna kompozycja zdradza inspirację sztuką Japonii. Widoczna na obrazie kobieta nie pozuje malarzowi. Podpatrujemy ją razem z nim. Znajdujemy tu również lalki – motyw charakterystyczny dla Morycińskiego. W uchylonych drzwiach dostrzegamy tajemniczą postać. Przedstawienie jest wieloznaczne i zaprasza widza do snucia opowieści.
olej/płótno, 85 x 50 cm
sygnowany p.d.: G. MORYCIŃSKI 81
Twórczość Grzegorza Morycińskiego jest świadomie archaizująca. To malarstwo osadzone w symbolizmie fin de siècle’u, często nawiązujące do estetyki japonizmu obecnego w XIX-wiecznej sztuce zachodniej. Łukasz Kossowski w katalogu retrospektywnej wystawy artysty pisał: „Podstawową kategorią malarstwa Morycińskiego jest jego intymność i dominująca w nim cisza. [...] Tematem prac Morycińskiego staje się enklawa jego malarskiej pracowni” (w: Lustra ciszy. Malarstwo i poezja Grzegorza Morycińskiego, Muzeum Literatury im. Adama Mickiewicza, 21.03 – 30.04.2013 [kat. wystawy], Warszawa 2013, s. 9). Andrzej Osęka przywołał pracownianą atmosferę: „Miejscem akcji wielu obrazów i rysunków Grzegorza Morycińskiego jest jego własna pracownia na szóstym piętrze secesyjnej kamienicy przy ulicy Lwowskiej w Warszawie. Uroków secesji tu jednak nie widać: nie ma kolorowych szkieł w oknach, ani mebli o powikłanych profilach. Przeważają sprzęty proste, kąty proste [...]” (w: Lustra ciszy..., dz. cyt., s. 17). Prezentowany obraz, przedstawiający wnętrze pracowni, jest niezwykle subtelny kolorystycznie, a jego ascetyczna, asymetryczna kompozycja zdradza inspirację sztuką Japonii. Widoczna na obrazie kobieta nie pozuje malarzowi. Podpatrujemy ją razem z nim. Znajdujemy tu również lalki – motyw charakterystyczny dla Morycińskiego. W uchylonych drzwiach dostrzegamy tajemniczą postać. Przedstawienie jest wieloznaczne i zaprasza widza do snucia opowieści.