Malarz, grafik i rzeźbiarz. Malarstwa uczył się u T. Pruszkowskiego i F. S. Kowarskiego. W 1946 roku uzyskał dyplom na warszawskiej ASP. W latach 50. w odpowiedzi na obowiązujący socrealizm poświęcił się realizowaniu własnego języka plastycznego w grafice i plakacie. Współtwórca Polskiej Szkoły Plakatu. Od 1958 roku współpracuje ze Stanisławem Zamecznikiem przy realizacjach przestrzennych i organizacji przestrzeni wystawienniczych (wystawa Studium przestrzeni). W malarstwie abstrakcyjnym lat 50. i 60. zajmują Fangora zjawiska światła i ruchu. Powstają kompozycje kręgów, fal, przenikających się kontrastowych pól barwnych. W dalszej swojej twórczości artysta wykorzystuje w malarstwie efekt złudzenia optycznego. Jego twórczość podlega ciągłym zmianom. Począwszy od malarstwa w duchu postkubizmu, poprzez studia realistyczne, po pierwsze w Polsce environments i realizacje obiektów w ostatnim okresie. Wojciech Fangor był wykładowcą wielu prestiżowych uczelni artystycznych w Stanach Zjednoczonych, w których przebywał od 1966 roku. Miał szereg znaczących wystaw, m.in.: w Berlinie (1965), Londynie (1966), w Guggenheim Museum w Nowym Jorku (1970).