„Około 1967 r. dokonują się istotne przewartościowania w twórczości Jackiewicza. [...] świadomość siebie i własnej natury skłania malarza do powiększenia formatów prac do takiej wielkości, jaką dyktował mu rozmach ręki i potrzeba większej manifestacji wartości emocjonalnych, psychicznych i estetycznych. Zwiększenie formatów prac zbiega się z odchodzeniem od malarstwa zbliżonego naturze. Realizacja coraz pełniej krystalizującej się wizji dokonywała się przez stopniowe eliminowanie różnorodności form, faktury i gamy barwnej. Pierwsze sylwety ciał pojawiają się jeszcze w geometryzowanych wnętrzach. Na początku lat 70. motyw ten usamodzielnia się i staje się jedynym tematem realizowanym konsekwentnie [...]”.
Zofia Watrak ([w:] Władysław Jackiewicz. Malarstwo, czerwiec 1987, Warszawa, Galeria Zachęta [kat. wystawy], s. nlb.)
olej/płótno, 115 x 94 cm
sygnowany i datowany p.d.: JACKIEWICZ 68
„Około 1967 r. dokonują się istotne przewartościowania w twórczości Jackiewicza. [...] świadomość siebie i własnej natury skłania malarza do powiększenia formatów prac do takiej wielkości, jaką dyktował mu rozmach ręki i potrzeba większej manifestacji wartości emocjonalnych, psychicznych i estetycznych. Zwiększenie formatów prac zbiega się z odchodzeniem od malarstwa zbliżonego naturze. Realizacja coraz pełniej krystalizującej się wizji dokonywała się przez stopniowe eliminowanie różnorodności form, faktury i gamy barwnej. Pierwsze sylwety ciał pojawiają się jeszcze w geometryzowanych wnętrzach. Na początku lat 70. motyw ten usamodzielnia się i staje się jedynym tematem realizowanym konsekwentnie [...]”.
Zofia Watrak ([w:] Władysław Jackiewicz. Malarstwo, czerwiec 1987, Warszawa, Galeria Zachęta [kat. wystawy], s. nlb.)