Alfred Lenica uznawany jest za autora pierwszego w Polsce płótna taszystowskiego – obrazu „Farby w ruch” z 1949 roku. Był jednym z członków założycieli poznańskiej grupy artystycznej 4F+R (Forma, Farba, Faktura, Fantastyka + Realizm). W 1948 roku uczestniczył w I Wystawie Sztuki Nowoczesnej w Krakowie. Pochodzący z Poznania malarz, z wykształcenia skrzypek, przemycał w twórczości artystycznej zamiłowanie do harmonii barw, które jak wspomina Bożena Kowalska, kształtowały emocje odbiorcy: „Czasem zaś sama harmonia kolorów potrafi trafnie oddać nastrój radości, smutku czy wojennej grozy, z dużą sugestią działając na odbiorców”. Malarz formuje strukturę malarską za pomocą swobodnie ściekających farb, rozbryzgów, chlapnięć. Eksperymentuje również z innymi materiałami i technikami, jak lakiery i collage. By uzyskać charakterystyczny sposób malowania obrazu korzysta z narzędzi pozwalających na precyzyjne wybieranie już naniesionej farby tworząc tym samym linearne, swobodnie kształtowane kompozycje. Lata 40. i 50. XX wieku to szczyt twórczych i nowatorskich rozwiązań formalnych w kreacji dzieł malarza. Obrazy Alfreda Lenicy intensyfikują empiryczne doznania widza.