W latach 60. XX wieku Beksiński wykonał cykl grafik i rysunków o kontrowersyjnej tematyce, ukazując zniekształcone postaci ludzkie i zwierzęta. Przedstawienia mają charakter wizyjny. Nasycone są fantastyką, tajemnicą i perwersją erotyczną. Charakterystyczną techniką dla Beksińskiego jest rysunek wykonany długopisem, a prace te traktuje się jako dzieła skończone.

Zdzisław Beksiński (ur. 1929 w Sanoku, zm. 2005 w Warszawie) był artystą-samoukiem. Z Sanoka wyjechał na studia do Krakowa, lecz już w 1955 roku powrócił do swojego rodzinnego miasta. Karierę artystyczną zaczął od fotografii. W latach 1957-1959 wraz z Jerzym Lewczyńskim i Bronisławem Schlabsem należał do nieformalnej grupy, która swoje prace z dziedziny fotografii wystawiała m.in. w Deutsche Gesellschaft für Photographie w Kolonii. Rozgłos i popularność w świecie artystycznym zapewniła mu warszawska wystawa w Starej Pomarańczarni zorganizowana przez Janusza Boguckiego w 1964 roku. W 1977 roku przeprowadził się do Warszawy. Od lat 80. XX wieku jego prace za granicą promował marszand Piotr Dmochowski.