W Muzeum Narodowym we Wrocławiu znajduje się wspaniały wczesny obraz Tadeusza Kantora.... Rzadko się zdarza, by do tak ważnego płótna można pozyskać wierny szkic. W tym wypadku mamy z całkowitym zrealizowaniem postulatu "małe jest wielkie". Szkic artysty stanowi świetny substytut muzealnego dzieła.


Urodził się w 1915 roku w Wielopolu Skrzyńskim k. Tarnowa, zmarł w 1990 roku w Krakowie. Malarz, grafik, scenograf, reżyser. Wykształcony w Krakowie (1934-1939 studiował na ASP malarstwo u Z. Pronaszki, scenografię u K.Frycza), profesor ASP w Krakowie.
Należy do grona najwybitniejszych artystów XX wieku. Już za życia przez jednych uważany był za geniusza, ale przez innych za mistyfikatora, zaledwie zręcznego naśladowcę.
Po wojnie współzałożyciel Grupy Plastyków Nowoczesnych oraz twórca (1956) awangardowego teatru Cricot2. Kolejne etapy poszukiwań artystycznych określał w kolejnych manifestach jako informel (1960), teatr zerowy (1963), teatr wydarzeń (1968), teatr śmierci (1975). Spektakle Kantora - począwszy od Umarłej Klasy (1975) - osiągnęły wymiar arcydzieła. Niezwykła formuła teatru śmierci polegała na stworzeniu plastycznej ilustracji mechanizmów pamięci; montażu sekwencje nierealnych obrazów, strzępów wspomnień, powracających natrętnie scen, absurdalnych sytuacji. Kantor stworzył niezwykle sugestywną przestrzeń, w której mieszali się żywi i umarli, gdzie ujawniały się najwstydliwsze pragnienia, najbardziej okrutne przeżycia.
Był także autorem pierwszych polskich happeningów: Cricotage (1965), List (1967), Panoramiczny happening morski (1967), Lekcja anatomii wg Rembrandta (1969).
W twórczości plastycznej również sytuował się w ścisłej awangardzie - uprawiał malarstwo metaforyczne, taszyzm, dripping, action painting oraz eksperymentował w dziedzinie aranżowania przestrzeni i przechwytywania przez sztukę przedmiotów codziennego użytku.