W latach 20. XX w. artystka zajmowała się projektowaniem kostiumów i scenografii do operetek i baletu, wystawianych na deskach scen teatrów w Europie i Stanach Zjednoczonych. To doświadczenie zawodowe zaowocowało cyklem kompozycji przestawiających tancerki podczas ćwiczeń. Szkicowe studium baletnic w ruchu, rozrysowane jest płynną linią o miękkim konturze i przywodzi skojarzenia z kompozycjami Degasa.

"Paryż odkrył Alicję Halicką bardzo niedawno. Wszechstronna ta artystka jest przede wszystkim poetką. Środki ekspresji, którymi włada, dobór kolorów, rysunek falisty, nerwowy, chwilami abstrakcyjny, a czasem realistyczny, wskazuje, że jej artystyczny światopogląd jest na wskroś liryczny... Jest ona absolutnie niezdolna do oddania obiektywnej prawdy, albo do zanotowania niektórych wrażeń z pokorną dokładnością. Nie redukuje nigdy natury do stanu syntezy, nie schematyzuje, nie nagina jej według ustalonych reguł do wymagań struktury plastycznej i do praw, które rządzą obrazem - niezdolna jest jednym słowem do pozostania w szeregu, do stosowania przepisów, recept i formułek, które z tak dziecinną naiwnością stosuje większość malarzy. Alicja Halicka przetapia i przetwarza świat, który przedstawia."

W. George, Sylwety artystyczne, "Pani" 1924, nr 1/2, s. 30-31

"Nie jestem ani kubistką, ani naturalistką, ani impresjonistką, ani surrealistką. Po prostu pragnę wyrażać poetyckość i chcę, żeby wynikała nie z literatury, nie z tematu, ale z treści plastycznej obrazu."
- Alicja Halicka cyt. za: K. Zagrodzki, Alicja Halicka - Mistrzowie Ecole de Paris, Warszawa, 2011, s. 35