Najczęściej przyjęta interpretacja, związana z obrazem (tu reprodukowanym w grafice), głosi, że jest to rodzaj testamentu króla-patrioty zmuszonego do abdykacji w obliczu dziejowej burzy, zatroskanego o losy ojczyzny. Jest również możliwa inna, choć nie wykluczającą poprzedniej, interpretacja - jako zaszyfrowanego komunikatu masońskiego (zarówno model, jak i malarz byli masonami). W odmiennym kierunku podąża interpretacja Małgorzaty Sobieraj, dla której kluczowe znaczenie ma widoczny w tle obraz Dydony porzuconej przez Eneasza. W interpretacji Sobieraj porzuconą Dydoną jest sam król, bezwzględnym Eneaszem - Katarzyna II. W tej interpretacji portret byłby zaszyfrowanym obrazem klęski - osobistej i politycznej - króla. Wkrótce po powstaniu dzieła został on powielony w dwóch seriach miedziorytniczych. Pierwszą rytował w Rzymie Raffaele Morghen. Drugą, przyjętą jako wersja ostateczna, wykonał w Londynie w 1798 na zlecenie Bacciarellego A. Fogg.