Dzieło zasługujące na miejsce w najbardziej renomowanych galeriach, dające niepodważalne świadectwo absolutnemu mistrzostwu w operowaniu techniką pastelu osiągniętemu przez Wyczółkowskiego. W latach 1902-1908 artysta wykonał serię wizerunków własnych eksperymentując w różnych technikach - akwatinty, akwaforty, suchorytu, miękkiego werniksu, a także pastelu. W należącym do tego ciągu "Autoportrecie w cyklistówce" uderza trafność psychologicznej charakterystyki i weryzm w odtworzeniu fizjonomicznych rysów przy zachowaniu właściwej pastelowemu rysunkowi syntetyczności ujęcia. Warsztatowa perfekcja przejawia się z jednej strony w bezbłędnym rysunku i subtelnym modelunku światłocieniowym, z drugiej zaś w lapidarnym określeniu form i wyrafinowanej kolorystyce zawężonej do zieleni, żółcieni i szarości. Żywy akcent wprowadzają rdzawe brązy linii dopełniających zielone cienie. Omawiane dzieło zostało zreprodukowane w monumentalnym opracowaniu sztuki Młodej Polski pióra Stefanii Krzysztofowicz-Kozakowskiej (Kraków 1999, il. 165); autorka książki zestawiła pastel ze słynnym autoportretem S. Wyspiańskiego z 1905 r.