Zygmunt Menkes urodził się we Lwowie w 1896 r. I spędził dzieciństwo w środowisku, które sam określił jako smutne. Ucieka dzięki wyobraźni podczas rysowania. W 1914 roku rozpoczął studia w Instytucie Sztuki w swoim rodzinnym mieście. W 1919 r. Zapisał się na krakowską Akademię Sztuk Pięknych, a trzy lata później wyjechał do Berlina. Zrozumiał, że musiał jechać do Paryża i ostatecznie przybył tam w 1923 r. Po roku, bez środków, zmuszony był wrócić do Polski. Następnie w tym samym roku wrócił do Paryża z mocnym zamiarem pozostania tam.

Występował w Salon d'Automne, a także w Salon des Indépendants od 1924 do 1927. Wystawiał od 1926 do 1951 w Salon des Tuileries. Menkes staje się jednym z najbardziej oryginalnych i najważniejszych malarzy szkoły paryskiej.
W 1935 r. Przeniósł się do Nowego Jorku, gdzie brał udział w licznych wystawach, zdobył uznanie publiczne i otrzymał nagrody. Wystawia w Paryżu, Warszawie, Lwowie, Berlinie, Nowym Jorku, Tel Awiwie, Toronto.
Jego prace znajdują się w zbiorach następujących nowojorskich muzeów: Museum of Art; Muzeum Żydowskie, Metropolitan Museum of Art; Whitney Museum of American Art, Museum of Art in Jerusalem, Muzeum Narodowe w Warszawie, Muzeum Sztuki Nowoczesnej w Łodzi i Centre Pompidou.

Zygmunt Menkes przedstawia się tutaj jako żeglarz w centrum kompozycji. Każdego lata malarz wyjeżdża na malowanie na południe Francji. Szczególnie ceni nadmorskie miasta Var, aw szczególności Sanary-sur-Mer. Zygmunt Menkes jest pasjonatem autoportretu; reprezentuje siebie samego, akompaniując mu jako muzyk swoją paletą, wymyślając sytuacje, bawiąc się swoimi nastrojami i widzem. Z jego autoportretów wyłania się złośliwa, głęboka i radosna osobowość.