Niepublikowany inwentarz obrazów J. Sempolińskiego zawiera cztery Autoportrety z podtytułem Łazarz (w tym dwa ze znakiem zapytania) z połowy 1999 roku. Charakteryzują się podobną do oferowanego obrazu kompozycją twarzy w ciasnym kadrze, na białym tle, z zaznaczonym fragmentarycznie obramowaniem.
Jacek Sempoliński (Warszawa 27 III 1927 - Warszawa 30 VIII 2012) - malarz, rysownik, pedagog, krytyk i eseista. W latach 1943-1944 uczył się malarstwa w konspiracyjnej szkole im. Konrada Krzyżanowskiego w Warszawie. Po wojnie studiował malarstwo w Akademii Sztuk Pięknych w Warszawie pod kierunkiem m.in. Eugeniusza Eibischa (1946-1951, dyplom 1956). Od 1956 pracuje jako pedagog w macierzystej uczelni. Początkowo obok malarstwa sztalugowego uprawiał scenografię i fresk. W latach 1953-1957 wykonywał polichromie odbudowywanych kamieniczek Nowego i Starego Miasta w Warszawie. Twórczość malarską Sempolińskiego należy widzieć w kontekście dwóch zjawisk polskiej sztuki powojennej: tradycji polskiego koloryzmu i etosu pokolenia ARSENAŁU 55. O ile szkoła kapistowska nasyciła jego malarstwo tym, co określamy mianem "kultury obrazu", o tyle doświadczenie Arsenału dodało mu dramatyzmu i sprawiło, że wartości moralno-etyczne zajęły w nim pozycję równorzędną z formalnymi. W cyklach z drugiej połowy lat 50. („Organy”, „Viola da Gamba”, „Kompozycja z trąbką”) artysta nawiązywał do muzyki, czerpiąc z niej wątki ikonograficzne i zarazem traktując jako obszar symboliczny. Od lat 60. łączył motywy zaczerpnięte ze studiów pejzażu i architektury z rozwiązaniami kolorystycznymi i fakturowymi bliskimi abstrakcji aluzyjnej (cykle „Łysica”, „Wiązy w Mąchocicach”). W latach 70. skupiał uwagę na wyabstrahowanych problemach koloru, światła, przestrzeni malarskiej i faktury (cykle „Światło i mrok”, Łąka - zachód słońca, Studium przestrzeni). Od końca lat 70. w malarstwie Sempolińskiego uwidoczniają się dramatyczne wątki egzystencjalne, wyrażane przez zmianę kolorystyki (ciemne błękity, fiolety, zimne szarości) i dokonywanie fizycznej destrukcji płócien. Nowe cykle: „Twarz” (od 1971), „Ukrzyżowanie” (od 1975), „Moc przeznaczenia Verdiego” (1977) i „Czaszka” (od lat 80.) dotykają problemów z zakresu religii, kultury, filozofii egzystencji. Prace te, będące śladem głębokich przeżyć i przemyśleń, wpisały się w okres przewartościowań lat 80. Postawa prezentowana przez Jacka Sempolińskiego w tym okresie zyskała mu pozycję autorytetu zarówno artystycznego, jak i - dzięki licznym wypowiedziom, esejom, itp. - intelektualnego. Z lat stanu wojennego datuje się jego związek z ruchem kultury niezależnej, znajdującej oparcie w Kościele. Uczestniczył w wielu wystawach tego nurtu, w tym w pamiętnych aranżacjach Janusza Boguckiego i Niny Smolarz („Znak Krzyża”, Parafia na Żytniej, Warszawa 1983, „Labirynt - Przestrzeń Podziemna”, kościół Wniebowstąpienia Pańskiego, Warszawa 1989), Marka Rostworowskiego („Niebo nowe i ziemia nowa?”, Parafia na Żytniej, Warszawa 1985) i innych. Wybrane wystawy i nagrody: 1955 - Ogólnopolska Wystawa Młodej Plastyki, Arsenał, Warszawa (nagroda równorzędna) 1976 - Nagroda im. Jana Cybisa, Warszawa 1986 - Nagroda im. Brata Alberta, Warszawa
♣ Do Ceny Zakupu doliczana będzie dodatkowo opłata wynikająca z prawa twórcy i jego spadkobierców do otrzymania wynagrodzenia zgodnie z Ustawą z dnia 4 lutego 1994 - o prawie autorskim i prawach pokrewnych (droit de suite).
węgiel, olej, papier o fakturze tkaniny
100 x 70 cm
sygn. na odwr. śr.: Sempoliński 29.V. 99. | Autoportret /Łazarz?/
Niepublikowany inwentarz obrazów J. Sempolińskiego zawiera cztery Autoportrety z podtytułem Łazarz (w tym dwa ze znakiem zapytania) z połowy 1999 roku. Charakteryzują się podobną do oferowanego obrazu kompozycją twarzy w ciasnym kadrze, na białym tle, z zaznaczonym fragmentarycznie obramowaniem.
Jacek Sempoliński (Warszawa 27 III 1927 - Warszawa 30 VIII 2012) - malarz, rysownik, pedagog, krytyk i eseista. W latach 1943-1944 uczył się malarstwa w konspiracyjnej szkole im. Konrada Krzyżanowskiego w Warszawie. Po wojnie studiował malarstwo w Akademii Sztuk Pięknych w Warszawie pod kierunkiem m.in. Eugeniusza Eibischa (1946-1951, dyplom 1956). Od 1956 pracuje jako pedagog w macierzystej uczelni. Początkowo obok malarstwa sztalugowego uprawiał scenografię i fresk. W latach 1953-1957 wykonywał polichromie odbudowywanych kamieniczek Nowego i Starego Miasta w Warszawie. Twórczość malarską Sempolińskiego należy widzieć w kontekście dwóch zjawisk polskiej sztuki powojennej: tradycji polskiego koloryzmu i etosu pokolenia ARSENAŁU 55. O ile szkoła kapistowska nasyciła jego malarstwo tym, co określamy mianem "kultury obrazu", o tyle doświadczenie Arsenału dodało mu dramatyzmu i sprawiło, że wartości moralno-etyczne zajęły w nim pozycję równorzędną z formalnymi. W cyklach z drugiej połowy lat 50. („Organy”, „Viola da Gamba”, „Kompozycja z trąbką”) artysta nawiązywał do muzyki, czerpiąc z niej wątki ikonograficzne i zarazem traktując jako obszar symboliczny. Od lat 60. łączył motywy zaczerpnięte ze studiów pejzażu i architektury z rozwiązaniami kolorystycznymi i fakturowymi bliskimi abstrakcji aluzyjnej (cykle „Łysica”, „Wiązy w Mąchocicach”). W latach 70. skupiał uwagę na wyabstrahowanych problemach koloru, światła, przestrzeni malarskiej i faktury (cykle „Światło i mrok”, Łąka - zachód słońca, Studium przestrzeni). Od końca lat 70. w malarstwie Sempolińskiego uwidoczniają się dramatyczne wątki egzystencjalne, wyrażane przez zmianę kolorystyki (ciemne błękity, fiolety, zimne szarości) i dokonywanie fizycznej destrukcji płócien. Nowe cykle: „Twarz” (od 1971), „Ukrzyżowanie” (od 1975), „Moc przeznaczenia Verdiego” (1977) i „Czaszka” (od lat 80.) dotykają problemów z zakresu religii, kultury, filozofii egzystencji. Prace te, będące śladem głębokich przeżyć i przemyśleń, wpisały się w okres przewartościowań lat 80. Postawa prezentowana przez Jacka Sempolińskiego w tym okresie zyskała mu pozycję autorytetu zarówno artystycznego, jak i - dzięki licznym wypowiedziom, esejom, itp. - intelektualnego. Z lat stanu wojennego datuje się jego związek z ruchem kultury niezależnej, znajdującej oparcie w Kościele. Uczestniczył w wielu wystawach tego nurtu, w tym w pamiętnych aranżacjach Janusza Boguckiego i Niny Smolarz („Znak Krzyża”, Parafia na Żytniej, Warszawa 1983, „Labirynt - Przestrzeń Podziemna”, kościół Wniebowstąpienia Pańskiego, Warszawa 1989), Marka Rostworowskiego („Niebo nowe i ziemia nowa?”, Parafia na Żytniej, Warszawa 1985) i innych. Wybrane wystawy i nagrody: 1955 - Ogólnopolska Wystawa Młodej Plastyki, Arsenał, Warszawa (nagroda równorzędna) 1976 - Nagroda im. Jana Cybisa, Warszawa 1986 - Nagroda im. Brata Alberta, Warszawa
♣ Do Ceny Zakupu doliczana będzie dodatkowo opłata wynikająca z prawa twórcy i jego spadkobierców do otrzymania wynagrodzenia zgodnie z Ustawą z dnia 4 lutego 1994 - o prawie autorskim i prawach pokrewnych (droit de suite).