Studia artystyczne odbył w latach 1905-09 w krakowskiej ASP pod kierunkiem J. Mehoffera. Okres 1909-13 spędził w Paryżu, gdzie zafascynowała go sztuka muzealna; kopiował obrazy dawnych mistrzów z kolekcji Luwru. Podróż do Włoch pogłębiła jego znajomość sztuki renesansowej. Był współtwórcą i prezesem grupy Rytm propagującej estetykę nowego klasycyzmu. Działał w niej w latach 1921-1932. Od 1926 r. należał do Stowarzyszenia Artystów Grafików "Ryt", zaś od 1932 do Towarzystwa Artystów Polskich "Sztuka". W latach 1927-33 wykładał malarstwo i kompozycję w Instytucie Sztuk Plastycznych w Warszawie. Twórczość Borowskiego przypomniała ostatnio wystawa "Stowarzyszenie Artystów Polskich Rytm 1922-1932" (Muzeum Narodowe w Warszawie 2001). Borowski był czołowym reprezentantem klasycyzującego nurtu w polskim malarstwie okresu międzywojennego. Estetyka nowego klasycyzmu opierała się na antycznych i renesansowych wzorach komponowania obrazu, na które nakładały się impulsy płynące z Paryża: teoria nowego ładu klasycznego M. Denisa, wydobycie walorów konstrukcji w pracach A. Deraina oraz dekoracyjność zrytmizowanych układów w malarstwie H. Matisse`a. Borowski stosował statyczną, wyważoną, zamkniętą w sobie kompozycję i syntetyczną, zgeometryzowaną formę; akcentował jakości rytmiczne - powolny, łagodny rytm linii i szybki, przerywany, pulsujący rytm świateł ślizgających się po powierzchniach. Walory rysunkowe uzyskiwały w jego obrazach prymat nad stłumioną, pastelową kolorystyką. W taką wyestetyzowaną stylistykę wpisuje się także prezentowany autoportret, przedstawiający twórcę jako dojrzałego mężczyznę, który prezentuje główny atrybut swego zawodu – malarską paletę. Znamienny dla stylistyki nowego klasycyzmu brak emocjonalizmu przejawia się tu w profilowym ujęciu głowy portretowanego, ujęciu, które obiektywizuje wizerunek i pozbawia go psychologicznej głębi. Wyeksponowany jest natomiast linearyzm form, subtelność walorowego modelunku i modulacji barw zamkniętych w wąskim spektrum brązów, fioletów i zieleni.