"Sempoliński toczy dialog ze sobą i ze światem równocześnie na dwu poziomach - słowa i obrazu - jest bowiem nie tylko malarzem lecz także myślicielem. […]. Jego twórczość lokuje się jak gdyby obok głównych trendów malarstwa współczesnego, mimo iż uważnie obserwuje zachodzące w nim przemiany. Jest malarzem osobnym, wiernym własnej drodze.[…]. Sempoliński maluje cyklami, ich przewodnie tematy powracają właściwie nieustannie, jakby stawiały coraz to nowe pytania, wymagały coraz to innej interpretacji. Zdają się wynikać z potrzeby czujnego reagowania na przeżycia i przemyślenia, na intensywne doświadczanie rzeczywistości wewnętrznej i zewnętrznej. Czyni to malarstwo Sempolińskiego ogromnie różno- i ogromnie jednorodnym"
(Wiesława Wierzchowska).