Studiował w krakowskiej Akademii Sztuk Pięknych pod kierunkiem E. Eibischa i Z. Pronaszki. Znany jest przede wszystkim jako wytrawny grafik, który mistrzostwo formalne osiągnął w technice drzeworytu. W roku 1972 zapoczątkował serię groteskowych, malarskich autoportretów. W prezentowanym wizerunku głowa artysty zredukowana została do formy zielonkawego owalu ze schematycznie zaznaczonymi elementami twarzy. Malarz dążył świadomie do deformacji bryły, do doprowadzenia jej do lapidarnego, ekspresyjnego znaku, niekiedy wręcz karykaturalnego w wyrazie.