Obraz reprodukowany i wystawiany:
– Barbara Kokoska, Konie w malarstwie polskim, wyd. Kluszczyński, Kraków 2010, s. 133, il.;
– Wojny napoleońskie 1812-1815, Muzeum Romantyzmu w Opinogórze, Opinogóra 2013, s. 2, il.
– Juliusz Kossak (1856-1942) | Wojciech Kossak (1856-1942) [katalog wystawy], Muzeum Polskie w w Rapperswilu, 20 VI – 24 IX 2018, s. 58, 100, il. s. 61;
– Juliusz Kossak (1856-1942) | Wojciech Kossak (1856-1942) [katalog wystawy], Biblioteka Polska w Paryżu, 28 IX – 28 X 2018, s. 50, 124, il. 53.
Z zamiłowaniem portretował też Wojciech Kossak siebie; wczesny autoportret to jeszcze nie pewny swej wartości młody człowiek wspierający się na rękojeści szabli, lecz późniejsze konterfekty to niemal zawsze wizerunki przystojnego, butnego, rasowego szlagona, często w mundurze wojskowym. Taki jest datowany na 1891 rok Autoportret w stroju ułana Księstwa, ukazujący umundurowanego jeźdźca na polnej drodze.
Stefania Krzysztofowicz-Kozakowska, w: Juliusz Kossak..., dz. cyt., s. 50.
Już w najwcześniejszym okresie twórczości Wojciech Kossak osiągnął pierwsze i od razu wysokie wyróżnienia, zdobywając również sporą popularność. Jego dzieła pochodzące z XIX w. pojawiają się na rynku sztuki bardzo rzadko, stąd oferowany Autoportret w mundurze ułana Księstwa Warszawskiego uznać trzeba za kolekcjonerski rarytas.
Malowany na mahoniowej desce znakomity wizerunek oficera, datowany na rok 1891, posiada sygnaturę Adalbert von Kossak. Artysta często podpisywał tak prace malowane i sprzedawane za granicą. Imię „Adalbert“, które było zakonnym mianem św. Wojciecha, przyjęto używać powszechnie jako obcojęzyczny odpowiednik imienia „Wojciech“.
Wojciech Kossak (Paryż 1856 - Kraków 1942 ) – powszechnie znany malarz, postrzegany przede wszystkim jako świetny batalista. Syn i uczeń Juliusza Kossaka kształcił się w krakowskiej Szkole Sztuk Pięknych, w Akademii monachijskiej oraz w Paryżu. W latach 1895-1902 przebywał głównie w Berlinie, pracując dla cesarza Wilhelma II. Wiele podróżował, m.in. do Hiszpanii i Egiptu, gdzie wykonywał szkice do zamierzonych panoram. W późniejszych latach kilkakrotnie wyjeżdżał do Stanów Zjednoczonych wykonując zamówienia portretowe. W 1913 był mianowany profesorem warszawskiej Szkoły Sztuk Pięknych. W latach I wojny światowej pełnił służbę wojskową. Był współautorem panoram: „Racławice” (1893-1894), „Berezyna” (1895-1896), „Bitwa pod piramidami” (1901) oraz szkiców do niezrealizowanej „Somosierry” (1900). Z temperamentem i swobodą tworzył szeroko malowane, dynamiczne sceny batalistyczne, historyczne, rodzajowe oraz liczne portrety. Z upodobaniem malował konie. Jego obrazy, gloryfikujące dawne i współczesne artyście polskie wojsko i bohaterstwo żołnierzy, trafiały do patriotycznych uczuć odbiorców i cieszyły się ogromna popularnością.
Autoportret w mundurze ułana Księstwa Warszawskiego 1809
olej, deska mahoniowa
41 x 31,2 cm
sygn. p.d.: Adalbert von Kossak 1891
Na odwrocie dwie nieczytelne okrągłe pieczęcie; przy górnej krawędzi papierowa okrągła nalepka firmy ramiarskiej Antonina Sponara z Pragi.
Obraz reprodukowany i wystawiany:
– Barbara Kokoska, Konie w malarstwie polskim, wyd. Kluszczyński, Kraków 2010, s. 133, il.;
– Wojny napoleońskie 1812-1815, Muzeum Romantyzmu w Opinogórze, Opinogóra 2013, s. 2, il.
– Juliusz Kossak (1856-1942) | Wojciech Kossak (1856-1942) [katalog wystawy], Muzeum Polskie w w Rapperswilu, 20 VI – 24 IX 2018, s. 58, 100, il. s. 61;
– Juliusz Kossak (1856-1942) | Wojciech Kossak (1856-1942) [katalog wystawy], Biblioteka Polska w Paryżu, 28 IX – 28 X 2018, s. 50, 124, il. 53.
Z zamiłowaniem portretował też Wojciech Kossak siebie; wczesny autoportret to jeszcze nie pewny swej wartości młody człowiek wspierający się na rękojeści szabli, lecz późniejsze konterfekty to niemal zawsze wizerunki przystojnego, butnego, rasowego szlagona, często w mundurze wojskowym. Taki jest datowany na 1891 rok Autoportret w stroju ułana Księstwa, ukazujący umundurowanego jeźdźca na polnej drodze.
Stefania Krzysztofowicz-Kozakowska, w: Juliusz Kossak..., dz. cyt., s. 50.
Już w najwcześniejszym okresie twórczości Wojciech Kossak osiągnął pierwsze i od razu wysokie wyróżnienia, zdobywając również sporą popularność. Jego dzieła pochodzące z XIX w. pojawiają się na rynku sztuki bardzo rzadko, stąd oferowany Autoportret w mundurze ułana Księstwa Warszawskiego uznać trzeba za kolekcjonerski rarytas.
Malowany na mahoniowej desce znakomity wizerunek oficera, datowany na rok 1891, posiada sygnaturę Adalbert von Kossak. Artysta często podpisywał tak prace malowane i sprzedawane za granicą. Imię „Adalbert“, które było zakonnym mianem św. Wojciecha, przyjęto używać powszechnie jako obcojęzyczny odpowiednik imienia „Wojciech“.
Wojciech Kossak (Paryż 1856 - Kraków 1942 ) – powszechnie znany malarz, postrzegany przede wszystkim jako świetny batalista. Syn i uczeń Juliusza Kossaka kształcił się w krakowskiej Szkole Sztuk Pięknych, w Akademii monachijskiej oraz w Paryżu. W latach 1895-1902 przebywał głównie w Berlinie, pracując dla cesarza Wilhelma II. Wiele podróżował, m.in. do Hiszpanii i Egiptu, gdzie wykonywał szkice do zamierzonych panoram. W późniejszych latach kilkakrotnie wyjeżdżał do Stanów Zjednoczonych wykonując zamówienia portretowe. W 1913 był mianowany profesorem warszawskiej Szkoły Sztuk Pięknych. W latach I wojny światowej pełnił służbę wojskową. Był współautorem panoram: „Racławice” (1893-1894), „Berezyna” (1895-1896), „Bitwa pod piramidami” (1901) oraz szkiców do niezrealizowanej „Somosierry” (1900). Z temperamentem i swobodą tworzył szeroko malowane, dynamiczne sceny batalistyczne, historyczne, rodzajowe oraz liczne portrety. Z upodobaniem malował konie. Jego obrazy, gloryfikujące dawne i współczesne artyście polskie wojsko i bohaterstwo żołnierzy, trafiały do patriotycznych uczuć odbiorców i cieszyły się ogromna popularnością.