Portret wykonany przez artystkę jakby ukradkiem, zza drzwi, w pokoju apartamentu Hotelu Excelsior, gdzie z matką towarzyszyły pianiście (jej ojcu) w czasie podróży do Rzymu. W apartamencie było pianino do ćwiczeń, Rubinstein był w trakcie przygotowywania dla RCA Italiana Studios nagrania na płytę Sonaty B-dur nr 21 D 960 Franza Schuberta. Artysta uchwycony został po długiej i denerwującej dla niego rozmowie telefonicznej. Był wzburzony, nie mógł się uspokoić, usiadł do pianina i zaczął grać tę sonatę, ćwiczyć dalej. Ewa Rubinstein wspomina, że usłyszała, iż ojciec gra inaczej, ale przepięknie – muzyka Schuberta przejmowała i koiła te złe emocje, uspokoił się. Bardzo ją to wzruszyło, wzięła aparat fotograficzny i zrobiła z pokoju obok zdjęcie. Był to maj 1969 roku, nagrania sonaty dokonano 11 czerwca, płyta (long-play) ukazała się w październiku 1969.
Wojciech Grochowalski (prezes zarządu Międzynarodowej Fundacji Muzycznej im. Artura Rubinsteina i dyrektor Rubinstein Piano Festival), luty 2021
Urodziłam się w 1933 roku w Argentynie, podczas tournée koncertowego mojego ojca, jako córka Anieli z Młynarskich Rubinstein i jej męża Artura, pianisty. Podczas przerw w podróżach rodzina nasza mieszkała w Paryżu. W wieku pięciu lat zaczęłam naukę tańca baletowego u Matyldy Krzesińskiej. Gdy wybuchła II wojna światowa w 1939 roku, rodzina nasza schroniła się w Stanach Zjednoczonych. Później, w Nowym Jorku, tańczyłam w balecie a następnie występowałam jako aktorka, m.in. w sztukach: Dybuk, Trzy Siostry, pierwszym wykonaniu na Broadwayu Dziennika Anny Frank. Wyszłam za mąż za pastora Williama Sloane Coffina, urodziłam troje dzieci. Po rozwodzie w 1968 roku zajęłam się fotografią. Przez krótki czas byłam uczennicą Lisette Model i Diane Arbus. W pewnym okresie wykonywałam prace komercyjne (prasowe, dokumentacyjne, portrety, zdjęcia do sprawozdań rocznych przedsiębiorstw), po czym zajęłam się fotografią o charakterze osobistym. Od 1970 roku wystawiałam moje zdjęcia na całym świecie; między 1974 a 1990 rokiem prowadziłam warsztaty w Stanach Zjednoczonych i w Europie. Wydałam cztery monografie w wydawnictwach: Morgan and Morgan, Nowy Jork 1974; Fabbri/Mediolan 1983; Kropka/Września 2003; Zhejiang Photo Press 2018; oraz album Łódź: Chwilowe Spotkania, wydawca i redakcja Wojciech Grochowalski, I wyd. Łódź 1998, II 2007.
Ewa Rubinstein, Nowy Jork, VIII 2020
fotografia czarno-biała, papier bromowy
35 x 23,5 cm
na odwr. sygn. tuszem l.g.: Ewa Rubinstein
niżej inne napisy ręką autorki oraz 2 pieczątki i częściowo zakrywająca je nalepka: PHOTOGRAPH by EVA RUBINSTEIN | from | LEE GROSS | 366 Madison Avenue New York City | MU. 2-5240
Portret wykonany przez artystkę jakby ukradkiem, zza drzwi, w pokoju apartamentu Hotelu Excelsior, gdzie z matką towarzyszyły pianiście (jej ojcu) w czasie podróży do Rzymu. W apartamencie było pianino do ćwiczeń, Rubinstein był w trakcie przygotowywania dla RCA Italiana Studios nagrania na płytę Sonaty B-dur nr 21 D 960 Franza Schuberta. Artysta uchwycony został po długiej i denerwującej dla niego rozmowie telefonicznej. Był wzburzony, nie mógł się uspokoić, usiadł do pianina i zaczął grać tę sonatę, ćwiczyć dalej. Ewa Rubinstein wspomina, że usłyszała, iż ojciec gra inaczej, ale przepięknie – muzyka Schuberta przejmowała i koiła te złe emocje, uspokoił się. Bardzo ją to wzruszyło, wzięła aparat fotograficzny i zrobiła z pokoju obok zdjęcie. Był to maj 1969 roku, nagrania sonaty dokonano 11 czerwca, płyta (long-play) ukazała się w październiku 1969.
Wojciech Grochowalski (prezes zarządu Międzynarodowej Fundacji Muzycznej im. Artura Rubinsteina i dyrektor Rubinstein Piano Festival), luty 2021
Urodziłam się w 1933 roku w Argentynie, podczas tournée koncertowego mojego ojca, jako córka Anieli z Młynarskich Rubinstein i jej męża Artura, pianisty. Podczas przerw w podróżach rodzina nasza mieszkała w Paryżu. W wieku pięciu lat zaczęłam naukę tańca baletowego u Matyldy Krzesińskiej. Gdy wybuchła II wojna światowa w 1939 roku, rodzina nasza schroniła się w Stanach Zjednoczonych. Później, w Nowym Jorku, tańczyłam w balecie a następnie występowałam jako aktorka, m.in. w sztukach: Dybuk, Trzy Siostry, pierwszym wykonaniu na Broadwayu Dziennika Anny Frank. Wyszłam za mąż za pastora Williama Sloane Coffina, urodziłam troje dzieci. Po rozwodzie w 1968 roku zajęłam się fotografią. Przez krótki czas byłam uczennicą Lisette Model i Diane Arbus. W pewnym okresie wykonywałam prace komercyjne (prasowe, dokumentacyjne, portrety, zdjęcia do sprawozdań rocznych przedsiębiorstw), po czym zajęłam się fotografią o charakterze osobistym. Od 1970 roku wystawiałam moje zdjęcia na całym świecie; między 1974 a 1990 rokiem prowadziłam warsztaty w Stanach Zjednoczonych i w Europie. Wydałam cztery monografie w wydawnictwach: Morgan and Morgan, Nowy Jork 1974; Fabbri/Mediolan 1983; Kropka/Września 2003; Zhejiang Photo Press 2018; oraz album Łódź: Chwilowe Spotkania, wydawca i redakcja Wojciech Grochowalski, I wyd. Łódź 1998, II 2007.
Ewa Rubinstein, Nowy Jork, VIII 2020