Malarstwo portretowe Zofii Romerowej jest ciekawe nie tylko z czysto historycznego punktu widzenia. Artystka nie starała się nadążać za wszelką cenę za nowymi środkami wyrazu. Jej twórczość była raczej związana z klasyczną tradycją. Ten typ malarstwa, jak również częste używanie pasteli, nie były już popularne w okresie międzywojennym na Litwie. Zawsze zachowująca upodobanie do elegancji i wytworności kompozycji, nie podążyła za tendencją ekspresyjnego wyrażenia własnych emocjii. Starała się zawsze wydobywać elementy pozytywne portretowanych osób. W każdym portrecie starała się wyróżnić piękniejsze lub ciekawsze cechy osobowości (za: Katalog wystawy obrazów Zofii Dembowskiej Romer, Państwowe Muzeum Sztuki M. K. Ciurlionisa w Kownie, Muzeum Narodowe w Warszawie).
Portret kobiety ustawionej do widza prawym profilem utrzymany jest w przewadze barwy niebieskiej. Kobieta na głowie przewiązaną ma niebieską chustę z wzorem kwiatowym, ubrana jest w białą bluzkę. Patrzy przed siebie bardzo skupiona, zamyślona. Zaciśnięte usta wskazują na zdecydowany charakter, jednakże niebieskie oczy, smutne, ale pełne życia, podkreślone kolorem chustki, sugerują wrażliwość portretowanej.