Każde dzieło Zbigniewa Makowskiego – obraz, rysunek, czy księgę, należy widzieć jako część całości. Artysta uważał, że w sztuce obraz całości jest najważniejszy. „Artysta musi widzieć całość dzieła i całość siebie” – mówił, inaczej jest malarzem „szczegółów, fragmentów handlowych, ciastek, cukierków”. Zatem twórca autentyczny to taki, który jest konsekwentny i niezależny wewnętrznie, a jego dorobek jest niczym pisany przez całe życie długi traktat. Prezentowana kompozycja daje wgląd w ową całość, przybliża koncepcję i metodę twórczą tego wyjątkowego na polskim gruncie poety i filozofa sztuki, alchemika przekształcającego materię papieru, płótna i farb w unikatowe artefakty. Makowski czerpał obficie z przeszłości, z historii sztuki. W tym przypadku tytułem „Antea” odsyła do szesnastowiecznego portretu pędzla Parmigianina – „L’Antea”. Twarz kobiety z włoskiego manierystycznego obrazu pojawia się w licznych pracach Makowskiego, mniej lub bardziej podobna do pierwowzoru.