Lit.: K. Jeleń, Trans... pozycja rzeczywistości, w: „Artluk”, 1/2017, s. 80-90.

„Andrzej Dudek-Dürer traktuje swoje życie jako sztukę. W roku 1969 stał się Żywą Rzeźbą, która przez lata modyfikowana jest tylko i wyłącznie za pomocą czasu i przemijania. Performansem jest każde pojawienie się twórcy (...) Stojąc w przestrzeni publicznej artysta tworzy, jest i dzieli się całym sobą z przechodniami, ludźmi obcymi czy znajomymi. (...) Jego ubiór jest ważnym elementem wizualnej ekspresji. Buty bezustannie noszone od czasu powstania Żywej Rzeźby czy spodnie łatane z powodu zniszczeń powstałych w wyniku użytkowania są znakiem procesu transformacji, nowych aspektów wizualnych. (...) Można rzec, że wrocławski performer przekroczył ograniczenia sztuki, która stała się nieodłącznym elementem jego egzystencji. (...) Sztuka konceptu, z Marcelem Duchampem na czele, wprowadziła do sztuki i czterech ścian galerii obiekt codzienności. Natomiast Dudek-Du?rer uwolnił go z tych ograniczeń i wyprowadził go do odbiorcy, konfrontując się z widzem, który może by świadomy lub nieświadomy, iż postawa i egzystencja performera jest aktem twórczy.”