Zwoliński Leonard (1863-1933) księgarz i wydawca. W 1892 r. otworzył w Krakowie przy ul. Grodzkiej własną księgarnię, która w tym samym roku uruchomiła w Zakopanem sezonową filię w domu Jana Bachledy-Galijana - mniej więcej w tym miejscu, gdzie od Krupówek odchodzi ul. Weteranów Wojny. W lipcu 1897r. Leonard Zwoliński przeniósł swoją zakopiańską księgarnię do budynku nowo wzniesionego wówczas drewnianego hotelu Morskie Oko, przekształcając ją w placówkę stałą. Rok później przeprowadził się znów na drugą stronę ulicy, do domu Józefa Bachledy-Curusia. Poza sprzedażą książek księgarnia prowadziła wypożyczalnię powieści i nut oraz czytelnię czasopism, a także własną działalność wydawniczą. Dom Curusia, podobnie jak Morskie Oko, spłonął podczas pożaru Krupówek. Całkowicie zniszczona księgarnia odrodziła się dopiero w nowym murowanym budynku zakupionym przez Zwolińskiego (Krupówki 37).
Janusz Wiktor Kotarbiński (1890-1940) malarz, plastyk i literat.
W 1919 zamieszkał w Zakopanem, gdzie zaangażował się w badania jaskiń i tworzenie kolekcji etnograficznej. Kolekcję tą złożoną z przedmiotów użytkowych i ozdób kobiecych przekazał w 1923 do Muzeum Tatrzańskiego w tym samym roku napisał i opublikował własnoręcznie ilustrowane "Nowele tatrzańskie". W 1924 napisał opowiadanie o rycerzach śpiących w Dolinie Kościeliskiej, równolegle malował obrazy o tematyce górskiej, ludowej i zakopiańskie pejzaże (np.Potok górski w Zakopanem, Skarb pod Pisaną) i portrety, także górali, np.Baca Jan Tyrała, Baca Wojtek Duch, Harnaś Jan Mateja, Stary góral Sabała Krzeptowski. . Dziełem, które przyniosło mu największy rozgłos, ale i przyczyniło się do zakończenia kariery malarskiej jest polichromia i witraże w kościele św.Rodziny w Zakopanem. Realizacja ta spotkała się z ostracyzmem środowiska plastyków w Zakopanem, co spowodowało wyizolowanie się twórcy. Od 1934 do śmierci w 1940 Janusz Kotarbiński nie utrzymywał żadnych kontaktów z zakopiańskimi twórcami.
Henryk PIĄTKOWSKI, Henryk DOBRZYCKI
"278 rysunków w tekście 25 po za tekstem w tem 28 utworów dotąd niereprodukowanych" Warszawa 1904 Nakładem Henryka Dobrzyckiego. Skład główny w Księgarni E. Wende i S-ki.
37x28 cm, unikalna oprawa wydawnicza sygnowana ślepym tłokiem "Tow.Komandytowe Puget Jerzyna i S-ka Warszawa Marjensztad 16"; płótno, lico z tłoczoną na biało, dębową bordiurą, sygnowaną przez projektanta "W.K." 25 całostronicowych ilustracji, 10 tablic. Niezwykle ciekawa proweniencja książki: zakupiona przez Janusza Kotarbińskiego (sygnatura tuszem "Januszowie Kotarbińscy Zakopane 1919r." w 1919 roku (rok zamieszkania Kotarbińskiego w Zakopanem) w księgarni Leonarda Zwolińskiego na Krupówkach 37 w Zakopanem. (pieczęć w owalu "L.Zwoliński księgarnia Zakopane").
Zwoliński Leonard (1863-1933) księgarz i wydawca. W 1892 r. otworzył w Krakowie przy ul. Grodzkiej własną księgarnię, która w tym samym roku uruchomiła w Zakopanem sezonową filię w domu Jana Bachledy-Galijana - mniej więcej w tym miejscu, gdzie od Krupówek odchodzi ul. Weteranów Wojny. W lipcu 1897r. Leonard Zwoliński przeniósł swoją zakopiańską księgarnię do budynku nowo wzniesionego wówczas drewnianego hotelu Morskie Oko, przekształcając ją w placówkę stałą. Rok później przeprowadził się znów na drugą stronę ulicy, do domu Józefa Bachledy-Curusia. Poza sprzedażą książek księgarnia prowadziła wypożyczalnię powieści i nut oraz czytelnię czasopism, a także własną działalność wydawniczą. Dom Curusia, podobnie jak Morskie Oko, spłonął podczas pożaru Krupówek. Całkowicie zniszczona księgarnia odrodziła się dopiero w nowym murowanym budynku zakupionym przez Zwolińskiego (Krupówki 37).
Janusz Wiktor Kotarbiński (1890-1940) malarz, plastyk i literat.
W 1919 zamieszkał w Zakopanem, gdzie zaangażował się w badania jaskiń i tworzenie kolekcji etnograficznej. Kolekcję tą złożoną z przedmiotów użytkowych i ozdób kobiecych przekazał w 1923 do Muzeum Tatrzańskiego w tym samym roku napisał i opublikował własnoręcznie ilustrowane "Nowele tatrzańskie". W 1924 napisał opowiadanie o rycerzach śpiących w Dolinie Kościeliskiej, równolegle malował obrazy o tematyce górskiej, ludowej i zakopiańskie pejzaże (np.Potok górski w Zakopanem, Skarb pod Pisaną) i portrety, także górali, np.Baca Jan Tyrała, Baca Wojtek Duch, Harnaś Jan Mateja, Stary góral Sabała Krzeptowski. . Dziełem, które przyniosło mu największy rozgłos, ale i przyczyniło się do zakończenia kariery malarskiej jest polichromia i witraże w kościele św.Rodziny w Zakopanem. Realizacja ta spotkała się z ostracyzmem środowiska plastyków w Zakopanem, co spowodowało wyizolowanie się twórcy. Od 1934 do śmierci w 1940 Janusz Kotarbiński nie utrzymywał żadnych kontaktów z zakopiańskimi twórcami.