„Dla mnie ważna jest ostra i czuła obserwacja natury. Życie z nią i jednocześnie tyleż przybliżanie do własnej wyobraźni, co oddalanie, by dać miejsce i naturze, i własnej wyobraźni. Nie bójmy się szaleństw tych komórek naszego umysłu, które wydają się być twórcze. I przekazujmy je z odwagą i prostotą. Wiem, jakie to ryzyko, ale bez niego nic.” (Cytat z rozmowy opublikowanej w: „Art & Business” 2008, nr 11, s. 24-28.)

Teresa Pągowska uważana jest za jedną z najważniejszych artystek w powojennej Polsce. Ukończyła Państwową Wyższą Szkołę Sztuk Plastycznych w Poznaniu, gdzie studiowała m. in. pod kierunkiem Wacława Taranczewskiego, którego zainteresowanie barwą z pewnością wywarło duży wpływ na późniejszą twórczość artystki. Była związana, już jako pedagog z takimi uczelniami jak Państwowa Wyższa Szkoła Sztuk Plastycznych w Gdańsku i Łodzi oraz Akademia Sztuk Pięknych w Warszawie. W swojej twórczości kładła bardzo silny nacisk na kolory, które łączyła w zaskakujący sposób, tworząc dzieła o silnej ekspresji. Od lat 60. XX w. wprowadza do swoich kompozycję postać ludzką , zazwyczaj kobiecą, pozbawiając ją cech indywidualnych, ustawiając w przedziwnych pozach, często traktując ją w sposób syntetyczny, prawie jakby była szablonem wyciętym z papieru, grającym nie tylko z ogromnymi plamami barwnymi, ale też rzucanym przez siebie cieniem.
Oferowana praca pochodzi z 1989 roku, kiedy to Pągowska była już artystką uznaną i cenioną w kręgach artystycznych, otrzymała tytuł profesora zwyczajnego, a jej styl był zdecydowany, odważny i wyklarowany. Praca jest częścią cyklu Cztery Pory Roku, który stanowi rzadki i wyjątkowy przykład malarstwa pejzażowego w twórczości artystki