Wsparta na lewej nodze młoda ciemnowłosa kobieta, przechyla się figlarnie z założonymi w tył rękoma. Na jasnym tle, cała postać określona intensywną czernią, z podkreślona kibicią kobiecego kształtu, ciężkimi, pełnymi piersiami, choć sprawia wrażenie ikony, znaku graficznego, pełna jest wyjątkowej zmysłowości.
Członek Association International des Arts Plastiques (AIAP), współzałożyciel Związku Artystów Rzeźbiarzy (ZAR) oraz Towarzystwa Przyjaciół Sopotu ("Dworek Sierakowskich"). Tworzył głównie w drewnie, choć kamień i metal nie był środowiskiem całkowicie mu obcym. Adam Smolana był artystą ze wszech miar inspirującym się sztuką i kulturą antyku, o czym świadczą choćby tytuły jego rzeźb: "Piękna Helena" (1964), "Ikar", "Aegina" (1962). W dominującej części dzieła jego posiadają wiele elementów symbolizmu ("Westalka", "Sebastian z Birkenau"). Znacznie rzadziej powstawały rzeźby o zdecydowanie naturalistycznym charakterze, jak "Pięknotyła" (1969) "Izabell" (1980). Był projektantem, wykonawcą pomników oraz rzeźb plenerowych: Wykonał między innymi: pomnik Obrońców Chojnic (1959), "Ryby" - słynny pomnik na Bulwarze Nadmorskim w Gdyni (1968); "Panny Nałęczowskie" w uzdrowisku Nałęczów; pomnik Poległych Sopocian 1939-45 (1983). Od 1946 roku kierował pracami rekonstrukcji rzeźb i płaskorzeźb podczas odbudowy miasta Gdańska (zajmował się renowacją kamieniarki Złotej Bramy oraz słynnych przedproży kamienic przy ul. Mariackiej).
Swe figury Smolana rzeźbił zazwyczaj w jednym pniu. Z bryły drzewa wydobywał zaledwie ich zarys, tworząc dzieła, o których używając określeń języka krytyki artystycznej powiedzieć można, że charakteryzują się "oszczędnością detalu oraz dążnością do syntezy". Posługując się tymi środkami wyrazu artysta tworzył figury o lekko zarysowanym konturze, efemeryczne, niejako unoszące się nad bryłą materii. W prezentowanej pracy kształt figury został określony piękną w swej subtelności linią. Ledwie zarysowana fizjonomia sugeruje dziewczęcy typ urody, o prostym zgrabnym nosku, niedużym wykroju ust, subtelnie wyprofilowanych ramionach.
Tusz lawowany, papier; 40,5 x 28,5 cm w świetle
Sygnowany p.d.: monogram wiązany AS 76
Wsparta na lewej nodze młoda ciemnowłosa kobieta, przechyla się figlarnie z założonymi w tył rękoma. Na jasnym tle, cała postać określona intensywną czernią, z podkreślona kibicią kobiecego kształtu, ciężkimi, pełnymi piersiami, choć sprawia wrażenie ikony, znaku graficznego, pełna jest wyjątkowej zmysłowości.
Członek Association International des Arts Plastiques (AIAP), współzałożyciel Związku Artystów Rzeźbiarzy (ZAR) oraz Towarzystwa Przyjaciół Sopotu ("Dworek Sierakowskich"). Tworzył głównie w drewnie, choć kamień i metal nie był środowiskiem całkowicie mu obcym. Adam Smolana był artystą ze wszech miar inspirującym się sztuką i kulturą antyku, o czym świadczą choćby tytuły jego rzeźb: "Piękna Helena" (1964), "Ikar", "Aegina" (1962). W dominującej części dzieła jego posiadają wiele elementów symbolizmu ("Westalka", "Sebastian z Birkenau"). Znacznie rzadziej powstawały rzeźby o zdecydowanie naturalistycznym charakterze, jak "Pięknotyła" (1969) "Izabell" (1980). Był projektantem, wykonawcą pomników oraz rzeźb plenerowych: Wykonał między innymi: pomnik Obrońców Chojnic (1959), "Ryby" - słynny pomnik na Bulwarze Nadmorskim w Gdyni (1968); "Panny Nałęczowskie" w uzdrowisku Nałęczów; pomnik Poległych Sopocian 1939-45 (1983). Od 1946 roku kierował pracami rekonstrukcji rzeźb i płaskorzeźb podczas odbudowy miasta Gdańska (zajmował się renowacją kamieniarki Złotej Bramy oraz słynnych przedproży kamienic przy ul. Mariackiej).
Swe figury Smolana rzeźbił zazwyczaj w jednym pniu. Z bryły drzewa wydobywał zaledwie ich zarys, tworząc dzieła, o których używając określeń języka krytyki artystycznej powiedzieć można, że charakteryzują się "oszczędnością detalu oraz dążnością do syntezy". Posługując się tymi środkami wyrazu artysta tworzył figury o lekko zarysowanym konturze, efemeryczne, niejako unoszące się nad bryłą materii. W prezentowanej pracy kształt figury został określony piękną w swej subtelności linią. Ledwie zarysowana fizjonomia sugeruje dziewczęcy typ urody, o prostym zgrabnym nosku, niedużym wykroju ust, subtelnie wyprofilowanych ramionach.