W tym malowanym szerokimi pociągnięciami pędzla płótnie artysta buduje nastrój dzieła za pomocą kontrastów barwnych. Jasna ściana pracowni wypełniająca lewą część płótna zostaje skontrastowana z ciemną materią draperii po prawej stronie obrazu. Na tym tle malarz umieszcza modelkę, której ciało jasną plamą odcina się od tła i równoważy kolorystyczną kompozycję płótna. Kolorystyczna maniera twórcy uwidacznia się szczególnie w sposobie potraktowania ciała modelki. W akcie tym forma i linia schodzą na drugi plan a główną rolę odgrywa barwa, za pomocą, której Kazimierz Ludwicki notuje swoją emocjonalną reakcję na otaczającą go rzeczywistość.