W latach 1891-95 studiował w krakowskiej Szkole Sztuk Pięknych, najpierw u W. Łuszczkiewicza i J. Matejki, później w klasie mistrzowskiej L. Wyczółkowskiego. Pod wpływem teorii "nagiej duszy" S.Przybyszewskiego i malarstwa E.Muncha namalował na przełomie wieków wiele mrocznych, fantastycznych scen i pejzaży o pogłębionej ekspresji. W latach 1901 i 1902 kontynuował studia w Rzymie i Florencji. W 1907 r. rozpoczął pracę w krakowskiej ASP, z którą związał się do końca życia; trzykrotnie pełnił funkcję rektora. Po 1908 r. twórczość skoncentrował głównie na problemach luminizmu malując w manierze postimpresjonistycznej. W okresie międzywojennym zasłynął jako malarz portretów i aktów. Od 1915 r. malował rozsłonecznione kalwaryjskie pejzaże i martwe natury. Jednocześnie istniał w jego twórczości nurt "ukryty", nieznany publiczności, kontynuujący młodopolską ekspresjonistyczną wizję rzeczywistości. Tworzą go mroczne weduty, obrazy z lat 20. i 30. przedstawiające wnętrza pracowni, wreszcie seria kompozycji z manekinami i modelkami zamknięta słynnym obrazem "Kryzys" (1934). Oferowany obraz pochodzi z ostatniego okresu twórczości artysty, kiedy to powstaje szereg zmonumentalizowanych aktów kobiecych malowanych w atelier. Malarz sytuuje modelki wśród sztalug, blejtramów i rzeźb. Klasycznej kompozycji towarzyszy zamierzona powściągliwość malarskich efektów. Świetliście rozwibrowana gama barwna nawiązuje niekiedy do malarstwa Renoira. Kontury rozproszone zostają delikatnym sfumato. Posągowość postaci odsyłająca do prowadzonego przez artystę w trakcie całej twórczości dialogu z mistrzami muzealnymi zostaje złagodzona rekwizytem zaczerpniętym z codzienności, w tym wypadku przycupniętym pod sztalugą i myjącym się kotem.