Proweniencja: dawne zbiory spółki Art-B.

Malarstwo Meli Muter, pełne siły i wyrazu, cechuje dążenie do monumentalności, zamiłowanie do dużego formatu (m.in. w portretach), do specyficznego posługiwania się konturem i jednolitymi płaszczyznami barwnymi. Na skutek używania grubo tkanego płótna i matowych werniksów, barwy w jej obrazach są często stłumione, płótno prześwieca czasem poprzez farbę i jest wykorzystywane jako jeszcze jeden kolor, na wzór bieli papieru w akwarelach. Od postimpresjonistów zapożyczyła sposób grubego kładzenia farb drobnymi plamkami, zwłaszcza w partiach twarzy i rąk, od van Gogha i ekspresjonistów - ostre zestawiania plam barwnych i łączenie ich w fakturalne, falujące pasma, zwłaszcza w niektórych pejzażach, a także pogłębienie wyrazu niepokoju, nie tylko przy odtwarzaniu postaci ludzkiej, ale również i przyrody, a nawet martwych natur. Wpływy Cezanne’a i Gleizesa ujawniają się natomiast w postkubistycznej, geometrycznej stylizacji, występującej przede wszystkim w krajobrazach.
B. Nawrocki, Mela Muter [w:] Artystki polskie, Katalog wystawy, red. A. Morawińska,
Muzeum Narodowe w Warszawie, Warszawa 1991, s. 252 - 253.