W latach 1891-95 studiował w krakowskiej Szkole Sztuk Pięknych, najpierw u W. Łuszczkiewicza i J. Matejki, później w klasie mistrzowskiej L. Wyczółkowskiego. Pod wpływem teorii "nagiej duszy" S. Przybyszewskiego i malarstwa E. Muncha namalował na przełomie wieków wiele mrocznych, fantastycznych scen i pejzaży o pogłębionej ekspresji. W latach 1901 i 1902 kontynuował studia w Rzymie i Florencji. W 1907 r. rozpoczął pracę w krakowskiej ASP, z którą związał się do końca życia; trzykrotnie pełnił funkcję rektora. Po 1908 r. skoncentrował się na problemach luminizmu malując w manierze postimpresjonistycznej. W okresie międzywojennym zasłynął jako malarz portretów i aktów. Od 1915 r. malował rozsłonecznione kalwaryjskie pejzaże i martwe natury. Akt malowany w późnym okresie twórczości artysty, kiedy skupiał się on przede wszystkim na impresyjnym ujęciu pozy modelki usytuowanej najczęściej na tle draperii i oddaniu karnacji jej ciała. Syntetycznie traktując detale Weiss aluzyjnie, szkicowo zaznaczał rysy twarzy i elementy otoczenia.