Studia artystyczne odbył Kisling w l. 1907-1911 w krakowskiej Akademii Sztuk Pięknych pod kierunkiem Józefa Pankiewicza. W 1911 r. wyjechał do Paryża, gdzie wszedł w krąg artystów École de Paris. W 1912 r. poznał w bretońskim Audierne Władysława Ślewińskiego; koncepcje syntetyzmu i dekoracyjna stylistyka École de Pont-Aven znalazły odzwierciedlenie w malowanych wówczas przez Kislinga martwych naturach. Na przełomie 1912 i 1913 r. artysta przebywał w Céret we wschodnich Pirenejach, gdzie zasymilował zasady kubistycznej estetyki dzięki kontaktom z Pablem Picassem, Georgesem Braque`iem, Juanem Grisem i Maxem Jacobem. W Paryżu jego twórczość promował polski krytyk Adolf Basler, który jako przedstawiciel berlińskiego awangardowego pisma "Die Aktion" propagował sztukę artysty także w Niemczech. Kisling uczestniczył w paryskich Salonach: Jesiennym (1912, 1913, 1920, 1925, 1928-33, 1947, 1948, 1958), Niezależnych (1913, 1921, 1922, 1925) i Tuileries (1913-1928, 1932, 1933, 1950). Brał udział w ekspozycjach Nowej Secesji Monachijskiej, w pokazach Galerie Dietzel w Monachium i berlińskiej Wolnej Secesji (1914). Jego pracownia przy rue Joseph-Bara 3 na Montparnassie była miejscem spotkań artystyczno-intelektualnej elity; bywali w niej Pablo Picasso, André Derain, Juan Gris, Amedeo Modigliani i Chaim Soutine. Szczególnie bliskie więzi łączyły artystę z Modiglianim, który - podobnie jak Kisling - poszukiwał oryginalnej stylistyki malarskiej parafrazującej renesansowe wzory. Kisling stał się jednym z czołowych reprezentantów École de Paris skupiającej przybyłych z Europy Środowo-Wschodniej i Rosji artystów żydowskiego pochodzenia. Dzięki swym towarzyskim koligacjom i finansowym sukcesom zdobył miano "księcia Montparnasse`u". Przyjacielskie relacje łączyły go z polskimi twórcami: Tadeuszem Makowskim, Eugeniuszem Zakiem, Ludwikiem Markusem, Romanem Kramsztykiem i Melanią Mutermilch. Za udział w walkach Legii Cudzoziemskiej w czasie I wojny światowej otrzymał obywatelstwo francuskie. Ranny podczas bitwy pod Clarency odbył w 1916 r. rekonwalescencję w Hiszpanii. Na lata 1917-1940 przypadają największe sukcesy artysty. Indywidualne prezentacje jego prac organizowały paryskie galerie: Druet (1919), Guillaume (1924), Bernheim (1924), Carmine (1927), Girard (1924, 1931), Stein (1937), Drouant-David (1951, 1953). Jego malarstwo było eksponowane także w Carnegie Institute w Pittsburghu (1934), Leicester Gallery (1937) i Redfern Gallery (1956) w Londynie, Marsylii (1940, 1950) i Los Angeles (1942). Swoje obrazy pokazywał ponadto w Sztokholmie i Oslo (1917), na Biennale w Wenecji (1921, 1928, 1932, 1935) oraz w monachijskich galeriach Goltza (1921) i Thannhausera (1927). Uczestniczył w I Międzynarodowej Wystawie Nowej Sztuki w Düsseldorfie (1922), w Salonie Jesiennym Berlińskiej Secesji i Międzynarodowej Wystawie Sztuki w Dreźnie (1926). Artysta brał udział w pokazach sztuki polskiej w Paryżu (1916, 1920, 1922, 1929) i Brukseli (1928/29). W Polsce wystawiał z Ekspresjonistami Polskimi (Kraków, 1917) oraz uczniami Pankiewicza (Warszawa, 1923; Kraków, 1924). Był członkiem Związku Zawodowego Malarzy i Rzeźbiarzy Polskich w Paryżu założonego w 1922 r. Odbył liczne podróże do Holandii, Anglii i Włoch; często przebywał w Prowansji, której pejzaż stanowił dla niego nieustające wyzwanie artystyczne. Po wybuchu II wojny światowej wstąpił w szeregi armii francuskiej. W 1940 r., uciekając przed gestapo, wyjechał do Hiszpanii, następnie do Portugalii i Stanów Zjednoczonych. W 1941 r. osiadł w Nowym Jorku, gdzie wystawiał w Whitney Museum of Art. W 1945 r. powrócił do Francji i zamieszkał w Sanary-sur-Mer. Retrospektywne ekspozycje prac Kislinga odbyły się w Musée du Petit Palais w Genewie (1983) i Musée du Grand Palais w Paryżu (1984).
W malarstwie Kislinga z lat 1912-1918 przejawiła się fascynacja sztuką Cézanne`a; w martwych naturach i pejzażach artysta syntetyzował i geometryzował bryły, spiętrzał plany kompozycyjne, wprowadzał podwyższony punkt widzenia zacieśniający przestrzeń obrazową. W latach 1920. artysta opowiedział się jednak za tradycyjnym warsztatem malarskim i wybrał kontynuację sztuki "muzealnej". Do Tycjanowskiej konwencji obrazowania odwołał się Kisling w prezentowanym akcie, przywołując z pamięci wyobrażenia Wenus śmiało odsłaniającej swe boskie ciało. Prowadząc artystyczny "dialog" z niedoścignionym mistrzem renesansu Kisling stworzył tu oryginalną formułę ujęcia modelki leżącej na wzorzystych tkaninach odcinających się intensywnością czerwieni i błękitów od neutralnego, ciemnego tła. Ewokowana w obrazie aura sennego rozmarzenia, klimat intymności i zintensyfikowanego sensualizmu pozwalają nam myśleć o wyobrażeniach odalisek w obrazach "orientalistów" epoki romantyzmu. Subtelny, giętki kontur obiegający sylwetkę pogrążonej we śnie modelki harmonijnie dopełnia wyrazisty, światłocieniowy modelunek wydobyty miękko kładzionymi plamami złamanych różów, bieli i żółcieni przybierających w cieniu zielonkawy ton. Finezja oddania subtelnej karnacji młodej kobiety dorównuje perfekcji aktów malowanych przez "gigantów" baroku, Rubensa i Velazqueza. Wysmakowana, wąska gama kolorystyczna daje świadectwo kolorystycznej wrażliwości Kislinga, która współgra tu ze znakomitym opanowaniem rysunkowego warsztatu. Dekoracyjność kompozycji można też interpretować w kategoriach trawestacji konwencji malarstwa salonowego. Dzięki swym artystycznym walorom omawiane dzieło zasługuje na miejsce w najbardziej prestiżowych galeriach i kolekcjach sztuki XX wieku. Na rynku polskim i światowym dawno nie prezentowano obrazu o takiej klasie malarskiej. W dobie gdy coraz trudniej o wybitne dzieło sztuki pojawienie się dzieła z najbardziej reprezentatywnego okresu Mojżesza Kislinga na aukcji malarstwa jest wielkim wydarzeniem o skali międzynarodowej. Obraz został zreprodukowany w monografii pióra Josepha Kessela, "Kisling" (New York 1971, il. 19 na s. 76). Należał do kolekcji Alberta C. Barnesa, który zbił fortunę jako wynalazca leku Argyrol, miłośnika sztuki i fundatora Barnes Foundation w Merion w Pensylwanii. Barnes podczas swego pobytu w Paryżu w latach 1922-1923 zaczął kupować i lansować artystów należących do Ecole de Paris, przede wszystkim Soutina, Lipchitza, Modiglianiego i Kislinga. Kolekcjonował także dzieła wielkich mistrzów francuskiego malarstwa, Cézanne`a, Renoira, Matisse`a, Picassa i Deraine`a. W późniejszych latach obraz trafił do kolekcji Państwa Wendell Cherry, Luiscille, Kentucky. Od 1998 roku własność prywatna.