Figura nagiej, młodej kobiety z białego marmuru, o ciele - a zwłaszcza rysach twarzy - opracowanych w sposób uogólniony, ponadto jakby zatartych, wtopiona w amorficzny, miękko opracowany blok wielobarwnego, silnie usłojonego szaro-różowego marmuru, zdaje się jakby zeń wychodzić. Artysta sugeruje wyłanianie się postaci z dymu czy mgły. Kobieta silnie pochylona, z głową zwróconą w przód, ma ramiona odrzucone do tyłu, również lewą nogę pozostawioną w tyle, jakby schowane w owej mgle. W rzeźbie mamy odważnie podjętą próbę zatrzymania tego co ulotne, niematerialne, udaną dzięki szczególnemu opracowania ciała i wyraźnemu zróżnicowaniu tworzywa. Całość tchnie atmosferą niezwykłości i tajemnicy.
Robert Weigel był wziętym akademickim rzeźbiarzem wiedeńskim tworzącym w czwartej ćwierci XIX w., pod koniec życia tworzącym w duchu secesji. Studiował na Akademii wiedeńskiej u Radnitzky`ego, Geigera i Wurzingera. Zwłaszcza chętnie podejmował tematy związane z muzyką, jak portrety muzyków (pomnik Beethovena w Wiedniu 1902, biust i brązowa satuetka Frantza Schuberta). Do tego rodzaju rzeźb Weigela należały również plastyczne wizje utworów muzycznych, jak choćby Walce Wiedeńskie - srebrna statuetka ofiarowana Johannowi Straussowi. Nie można wykluczyć, że również i tu prezentowana rzeźba jest ilustracją konkretnego utworu czy motywu muzycznego.