Artystyczną edukację rozpoczął w Warszawie pobierając lekcje rysunku i malarstwa u Z. Stankiewicz, A. Hersteina i M. Kotarbińskiego. Naukę kontynuował w krakowskiej ASP pod kierunkiem J. Mehoffera (1903/04) oraz w ASP w Monachium. Lata 1910-14 spędził w Paryżu, gdzie wstąpił do Towarzystwa Artystów Polskich. W okresie I wojny światowej przebywał w Warszawie i Krakowie. W 1917 przyłączył się do I wystawy Ekspresjonistów Polskich w krakowskim TPSP będącej manifestacją pierwszej fali polskiej awangardy. Po 1918 uzupełnił studia artystyczne w pracowni Hersteina w Berlinie. Eksponował swe prace w TZSP w Warszawie, TPSP we Lwowie, Krakowie i Poznaniu. Uczestniczył w Salonach paryskich: Jesiennym, Niezależnych i Tuileries; wystawiał w galeriach Druet, Zak, Des Beaux-Arts oraz na Salon de l`Art Francais Indépendant. W 1922 osiadł w Paryżu. W tym też roku został współzałożycielem warszawskigo stowarzyszenia Rytm, reprezentującego w sztuce polskiej lat 1920. nurt klasycyzujący. Zginął w getcie warszawskim. Na ukształtowanie się postawy artystycznej Kramsztyka w istotny sposób oddziałała estetyka Cézanne`a. Od 1918 r. komponował sceny figuralne, malował akty i portrety nawiązujące do tradycji sztuki muzealnej; wzorował się w nich na stylistycznych konwencjach malarstwa dojrzałego renesansu, manieryzmu i baroku. Upozowanie aktów o walorowym modelunku karnacji odwołuje się do tycjanowskich i rubensowskich kompozycji. Prezentowany obraz przedstawiający akt kobiety, która przysiadła na skraju łóżka, należy do serii wizerunków nagich modelek wykonanych przez Kramsztyka w późnych l. 1920. i 1930. Manieryczna poza kobiety oraz sute fałdowanie przykrywającej łóżko pościeli wskazują na dialog, jaki artysta podjął w tej kompozycji ze sztuką dawnych mistrzów. Dla stylistyki Kramsztyka charakterystyczne pozostają: dosadność w charakterystyce ciała i twarzy modelki, podkreślenie jej zmysłowości i gama barwna obrazu oscylująca między tonami ugrów, zieleni i różów, dookreślona mocnym akcentem złamanej bieli. Praca repr. jest w kat. wyst. "École de Paris. Artyści żydowscy z Polski w kolekcji Wojciecha Fibaka" (Łódź 1998, poz. 41) oraz w kat. monograficznej wyst. "Roman Kramsztyk. 1885-1942", Żydowski Instytut Historyczny, Galeria Sztuki Współczesnej Zachęta, Warszawa 1997 (poz. 112, s. 196).
Olej, płótno,
100 x 81
Sygn. p. d.: Kramsztyk
Artystyczną edukację rozpoczął w Warszawie pobierając lekcje rysunku i malarstwa u Z. Stankiewicz, A. Hersteina i M. Kotarbińskiego. Naukę kontynuował w krakowskiej ASP pod kierunkiem J. Mehoffera (1903/04) oraz w ASP w Monachium. Lata 1910-14 spędził w Paryżu, gdzie wstąpił do Towarzystwa Artystów Polskich. W okresie I wojny światowej przebywał w Warszawie i Krakowie. W 1917 przyłączył się do I wystawy Ekspresjonistów Polskich w krakowskim TPSP będącej manifestacją pierwszej fali polskiej awangardy. Po 1918 uzupełnił studia artystyczne w pracowni Hersteina w Berlinie. Eksponował swe prace w TZSP w Warszawie, TPSP we Lwowie, Krakowie i Poznaniu. Uczestniczył w Salonach paryskich: Jesiennym, Niezależnych i Tuileries; wystawiał w galeriach Druet, Zak, Des Beaux-Arts oraz na Salon de l`Art Francais Indépendant. W 1922 osiadł w Paryżu. W tym też roku został współzałożycielem warszawskigo stowarzyszenia Rytm, reprezentującego w sztuce polskiej lat 1920. nurt klasycyzujący. Zginął w getcie warszawskim. Na ukształtowanie się postawy artystycznej Kramsztyka w istotny sposób oddziałała estetyka Cézanne`a. Od 1918 r. komponował sceny figuralne, malował akty i portrety nawiązujące do tradycji sztuki muzealnej; wzorował się w nich na stylistycznych konwencjach malarstwa dojrzałego renesansu, manieryzmu i baroku. Upozowanie aktów o walorowym modelunku karnacji odwołuje się do tycjanowskich i rubensowskich kompozycji. Prezentowany obraz przedstawiający akt kobiety, która przysiadła na skraju łóżka, należy do serii wizerunków nagich modelek wykonanych przez Kramsztyka w późnych l. 1920. i 1930. Manieryczna poza kobiety oraz sute fałdowanie przykrywającej łóżko pościeli wskazują na dialog, jaki artysta podjął w tej kompozycji ze sztuką dawnych mistrzów. Dla stylistyki Kramsztyka charakterystyczne pozostają: dosadność w charakterystyce ciała i twarzy modelki, podkreślenie jej zmysłowości i gama barwna obrazu oscylująca między tonami ugrów, zieleni i różów, dookreślona mocnym akcentem złamanej bieli. Praca repr. jest w kat. wyst. "École de Paris. Artyści żydowscy z Polski w kolekcji Wojciecha Fibaka" (Łódź 1998, poz. 41) oraz w kat. monograficznej wyst. "Roman Kramsztyk. 1885-1942", Żydowski Instytut Historyczny, Galeria Sztuki Współczesnej Zachęta, Warszawa 1997 (poz. 112, s. 196).