Praca pochodzi z okresu berlińskiego i antycypuje koncepcję mechanofaktury. Łukowate kontury kobiecej sylwety i przenikające się jednorodne płaszczyzny barw czarnej i brązowej skontrastowane z neutralnym, białym tłem wywodzą się z kubistycznej geometryzacji i fragmentaryzacji form. W swej stylistyce kompozycja bliska jest sztuce F. Légera. Tak wczesna praca Berliewiego, dająca świadectwo jego ewolucji twórczej, stanowi rzadkość na rynku antykwarycznym. Dobrym materiałem porównawczym są datowane również na 1922 r. linoryt "Siedząca kobieta" (repr. w książce J. Malinowskiego "Grupa Jung Idysz i żydowskie środowisko Nowej Sztuki w Polsce" (Warszawa 1987, il. 68) oraz gwasz "Młoda kobieta w czerwonym szalu" (repr. katalog aukcyjny Polswiss Art, 12.10.1997, poz. 25).