Studia artystyczne rozpoczął w 1898 roku w Szkole Przemysłowej we Lwowie na Oddziale malarstwa dekoracyjnego. Naukę kontynuował w latach 1900-1904 w krakowskiej Akademii Sztuk Pięknych pod kierunkiem Józefa Mehoffera, Teodora Axentowicza i Stanisława Wyspiańskiego. W okresie 1905-1926 mieszkał w Zakopanem, gdzie wszedł w krąg artystyczno-intelektualnej elity. Utrzymywał bliskie kontakty m.in. z Janem Kasprowiczem, Stefanem Żeromskim, Stanisławem i Stanisławem Ignacym Witkiewiczami, Kazimierzem Przerwa-Tetmajerem, Władysławem Orkanem, Tedeuszem Micińskim i Karolem Szymanowskim. Na kształtowanie się artystycznej postawy Niesiołowskigo wpłynęła silnie sztuka Władysława Ślewińskiego, który w latach 1906-1910 przebywał w Poroninie. W 1907 artysta odbył podróż do Wiednia, Paryża, Berlina i Budapesztu, Monachium (1907) i Włoch (1908). W 1908 wziął udział w ostatniej wystawie Grupy Pięciu (reprezentującej nurt młodopolskiego symbolizmu) prezentowanej w Wiedniu i Monachium. W latach 1917-1922 był członkiem awangardowej grupy Ekspresjoniści Polscy (przemianowanej w 1919 na Formiści). W 1919 objął stanowisko profesora w Wolnej Szkole Sztuk Pięknych utworzonej w Zakopanem. W 1922 związał się ze Stowarzyszeniem Polskich Artystów Plastyków Rytm. Uczestniczył ponadto w wystawach ugrupowań Awangarda (Kraków 1930) i Nowa Generacja (Lwów 1932). W 1926 przeniósł się do Wilna, gdzie objął stanowisko dyrektora Szkoły Rzemiosł Artystycznych. Tam też wstąpił do Wileńskiego Towarzystwa Artystów Plastyków. Od 1928 nauczał malarstwa oraz projektowania tkanin i plakatów na Wydziale Sztuk Pięknych Uniwersytetu Stefana Batorego. Prace Niesiołowskiego brały udział w licznych wystawach na całym świecie. Były wielokrotnie nagradzane (m.in.: srebrny medal na Międzynarodowej Wystawie Sztuka i Technika w Paryżu (1937) oraz dyplom honorowy na wystawie w Carnegie Institute w Pittsburgu (USA)). W czasie działań wojennych uległ zniszczeniu niemal cały dorobek artystyczny Niesiołowskiego.
We wczesnej jego twórczości widoczne są wpływy secesji i malarstwa Paula Gauguina, później także Paula Cezanne`a i Auguste`a Renoir`a. Malował najchętniej akty we wnętrzach, kąpiące się kobiety, postacie z cyrku i z commedia dell`arte, pejzaże, kwiaty. Używał czystych, intensywnych kolorów, postacie i przedmioty obrysowywał wyrazistym konturem. Określona oszczędną linią postać kobiety przedstawiona została w ciekawym ujęciu trzy czwarte postaci z uniesionymi ramionami, wokół których widoczna fragmentarycznie wije się materia. Przymknięte oczy i lekko rozchylone usta z kącikami lekko podniesionymi w uśmiechu podkreślają dodatkowo zmysłowość aktu. Sumaryczność rysunku zbliża ją do postaci chętnie malowanych przez Matisse`a.
Technika suchej igły; 26 x 17,5 cm w świetle
Sygnowana l. d.: Tymon 57
Studia artystyczne rozpoczął w 1898 roku w Szkole Przemysłowej we Lwowie na Oddziale malarstwa dekoracyjnego. Naukę kontynuował w latach 1900-1904 w krakowskiej Akademii Sztuk Pięknych pod kierunkiem Józefa Mehoffera, Teodora Axentowicza i Stanisława Wyspiańskiego. W okresie 1905-1926 mieszkał w Zakopanem, gdzie wszedł w krąg artystyczno-intelektualnej elity. Utrzymywał bliskie kontakty m.in. z Janem Kasprowiczem, Stefanem Żeromskim, Stanisławem i Stanisławem Ignacym Witkiewiczami, Kazimierzem Przerwa-Tetmajerem, Władysławem Orkanem, Tedeuszem Micińskim i Karolem Szymanowskim. Na kształtowanie się artystycznej postawy Niesiołowskigo wpłynęła silnie sztuka Władysława Ślewińskiego, który w latach 1906-1910 przebywał w Poroninie. W 1907 artysta odbył podróż do Wiednia, Paryża, Berlina i Budapesztu, Monachium (1907) i Włoch (1908). W 1908 wziął udział w ostatniej wystawie Grupy Pięciu (reprezentującej nurt młodopolskiego symbolizmu) prezentowanej w Wiedniu i Monachium. W latach 1917-1922 był członkiem awangardowej grupy Ekspresjoniści Polscy (przemianowanej w 1919 na Formiści). W 1919 objął stanowisko profesora w Wolnej Szkole Sztuk Pięknych utworzonej w Zakopanem. W 1922 związał się ze Stowarzyszeniem Polskich Artystów Plastyków Rytm. Uczestniczył ponadto w wystawach ugrupowań Awangarda (Kraków 1930) i Nowa Generacja (Lwów 1932). W 1926 przeniósł się do Wilna, gdzie objął stanowisko dyrektora Szkoły Rzemiosł Artystycznych. Tam też wstąpił do Wileńskiego Towarzystwa Artystów Plastyków. Od 1928 nauczał malarstwa oraz projektowania tkanin i plakatów na Wydziale Sztuk Pięknych Uniwersytetu Stefana Batorego. Prace Niesiołowskiego brały udział w licznych wystawach na całym świecie. Były wielokrotnie nagradzane (m.in.: srebrny medal na Międzynarodowej Wystawie Sztuka i Technika w Paryżu (1937) oraz dyplom honorowy na wystawie w Carnegie Institute w Pittsburgu (USA)). W czasie działań wojennych uległ zniszczeniu niemal cały dorobek artystyczny Niesiołowskiego.
We wczesnej jego twórczości widoczne są wpływy secesji i malarstwa Paula Gauguina, później także Paula Cezanne`a i Auguste`a Renoir`a. Malował najchętniej akty we wnętrzach, kąpiące się kobiety, postacie z cyrku i z commedia dell`arte, pejzaże, kwiaty. Używał czystych, intensywnych kolorów, postacie i przedmioty obrysowywał wyrazistym konturem. Określona oszczędną linią postać kobiety przedstawiona została w ciekawym ujęciu trzy czwarte postaci z uniesionymi ramionami, wokół których widoczna fragmentarycznie wije się materia. Przymknięte oczy i lekko rozchylone usta z kącikami lekko podniesionymi w uśmiechu podkreślają dodatkowo zmysłowość aktu. Sumaryczność rysunku zbliża ją do postaci chętnie malowanych przez Matisse`a.