Studia artystyczne odbył w krakowskiej ASP pod kierunkiem J. Mehoffera, T. Axentowicza i S. Wyspiańskiego. Od 1903 r. wystawiał z Towarzystwem Artystów Polskich Sztuka. W l. 1917-1922 był członkiem awangardowej grupy Ekspresjoniści Polscy. W 1922 r. związał się ze Stowarzyszeniem Polskich Artystów Plastyków Rytm.
Najczęściej powracającym motywem w malarstwie Niesiołowskiego był akt we wnętrzu lub w arkadyjskim pejzażu. Często malował też martwe natury. Na wczesną twórczość artysty oddziałała secesyjna stylistyka Klimta i estetyka cloisonizmu Gauguina. W okresie formistycznym kształty w obrazach Niesiołowskiego zyskały bryłowatość, a zrytmizowanie linii wzmocniło zwartość kompozycji. Około 1925 r. ujawniły się jego zainteresowania nowym klasycyzmem. Najczęściej powracającym motywem w malarstwie Niesiołowskiego był akt we wnętrzu. Prezentowany akt, dzięki syntezie form obwiedzionych wyrazistym konturem przeobraża się w linearną i kolorystyczną improwizację, staje się jakby wytworną parafrazą obrazów Modiglianiego. Jednak poprzez kolorystyczne wyciszenie, zdominowanie gamy barwnej przez szarości i biele pozbawiony zostaje wyrazistej zmysłowości zmieniając się w liryczną i intymną opowieść.