Urodzony w Drohobyczu, studiował w Kunstgewerbeschule w Weimarze i ASP w Wiedniu. Po wybuchu I wojny światowej mieszkał w Drohobyczu, później we Lwowie. Od 1923 r. uczęszczał do pracowni A. Archipenki w Berlinie. W 1925 r. osiadł w Paryżu. W 1942 r. został internowany przez Niemców w obozie w Pithiviers, potem deportowany do obozu koncentracyjnego, gdzie zginął. Uczestniczył w paryskich Salonach: Niezależnych (1927, 1928, 1929, 1930), Jesiennym (1925) i Tuileries (1928, 1929, 1930). W 1929 r. wziął udział w ekspozycji sztuki polskiej w Galerie Bonaparte. Indywidualną wystawę artysty zorganizowało w 1932 r. Żydowskie Towarzystwo Krzewienia Sztuk Pięknych w Warszawie. Jego prace zostały włączone do Memorial Exhibition. Jewish Artists Who Perished in the Holocaust urządzonej w muzeum w Tel-Aviwie w 1968 r. Weingart malował martwe natury, pejzaże, akty i sceny we wnętrzach. Formę traktował ekspresyjnie, wydobywał ją dynamicznym duktem pędzla i podkreślał śmiałym konturem. Stosował wąską gamę nasyconych barw, różnicował jakości fakturowe. Nadając niektórym kompozycjom figuralnym dekoracyjny walor nawiązywał do sztuki Matisse`a. Z drugiej połowie lat 20. pochodzą gładko malowane wizerunki kobiet i dzieci na abstrakcyjnych tłach, przypominające twórczość Menkesa z tego samego okresu. Oferowany obraz zbliżony jest stylistycznie do kompozycji Weingarta pochodzących z późnych lat. 20., w których nagie modelki - statycznie upozowane - usytuowane są na neutralnych tłach ("Nu assis", c. 1928; "Maternité", c. 1925; obie prace repr. w publikacji "Ecole de Paris. Le groupe des Quatre", Paris 2000). Gamę barwną ograniczoną do pochodnych brązu artysta nasycił w partii ciała kobiety jarzącymi się wewnętrznym blaskiem żółcieniami, włosy rozjaśnił złocistym refleksem; na zasadzie kontrapunktu wprowadził biel szaty, która za chwilę zsunie się z ramienia portretowanej. Znamienna dla sztuki Weingarta jest także delikatność rysów modelki wydobytych subtelnym konturem.
olej, płótno, 64,8 x 50
sygn. p. g.: Weingart
Urodzony w Drohobyczu, studiował w Kunstgewerbeschule w Weimarze i ASP w Wiedniu. Po wybuchu I wojny światowej mieszkał w Drohobyczu, później we Lwowie. Od 1923 r. uczęszczał do pracowni A. Archipenki w Berlinie. W 1925 r. osiadł w Paryżu. W 1942 r. został internowany przez Niemców w obozie w Pithiviers, potem deportowany do obozu koncentracyjnego, gdzie zginął. Uczestniczył w paryskich Salonach: Niezależnych (1927, 1928, 1929, 1930), Jesiennym (1925) i Tuileries (1928, 1929, 1930). W 1929 r. wziął udział w ekspozycji sztuki polskiej w Galerie Bonaparte. Indywidualną wystawę artysty zorganizowało w 1932 r. Żydowskie Towarzystwo Krzewienia Sztuk Pięknych w Warszawie. Jego prace zostały włączone do Memorial Exhibition. Jewish Artists Who Perished in the Holocaust urządzonej w muzeum w Tel-Aviwie w 1968 r. Weingart malował martwe natury, pejzaże, akty i sceny we wnętrzach. Formę traktował ekspresyjnie, wydobywał ją dynamicznym duktem pędzla i podkreślał śmiałym konturem. Stosował wąską gamę nasyconych barw, różnicował jakości fakturowe. Nadając niektórym kompozycjom figuralnym dekoracyjny walor nawiązywał do sztuki Matisse`a. Z drugiej połowie lat 20. pochodzą gładko malowane wizerunki kobiet i dzieci na abstrakcyjnych tłach, przypominające twórczość Menkesa z tego samego okresu. Oferowany obraz zbliżony jest stylistycznie do kompozycji Weingarta pochodzących z późnych lat. 20., w których nagie modelki - statycznie upozowane - usytuowane są na neutralnych tłach ("Nu assis", c. 1928; "Maternité", c. 1925; obie prace repr. w publikacji "Ecole de Paris. Le groupe des Quatre", Paris 2000). Gamę barwną ograniczoną do pochodnych brązu artysta nasycił w partii ciała kobiety jarzącymi się wewnętrznym blaskiem żółcieniami, włosy rozjaśnił złocistym refleksem; na zasadzie kontrapunktu wprowadził biel szaty, która za chwilę zsunie się z ramienia portretowanej. Znamienna dla sztuki Weingarta jest także delikatność rysów modelki wydobytych subtelnym konturem.