Artystyczną edukację rozpoczął w Warszawie pobierając lekcje rysunku i malarstwa u Z. Stankiewicz, A. E. Hersteina i M. Kotarbińskiego. Naukę kontynuował w krakowskiej ASP pod kierunkiem J. Mehoffera (1903/04) oraz w ASP w Monachium. Lata 1910-14 spędził w Paryżu, gdzie wstąpił do Towarzystwa Artystów Polskich. W okresie I wojny światowej przebywał w Warszawie i Krakowie. W 1917 przyłączył się do I wystawy Ekspresjonistów Polskich zorganizowanej w krakowskim TPSP i będącej manifestacją pierwszej fali polskiej awangardy. W 1918 został członkiem Nowej Grupy, którą utworzył m.in. z T. Pruszkowskim i E. Zakiem. Po 1918 uzupełnił studia artystyczne w pracowni Hersteina w Berlinie. Uczestniczył w Salonach paryskich: Jesiennym, Niezależnych i Tuileries; wystawiał w galeriach Druet, Zak, Des Beaux-Arts oraz na Salon de l`Art Francais Indépendant. W 1922 osiadł na stałe w Paryżu. W tym też roku został współzałożycielem warszawskigo stowarzyszenia Rytm reprezentującego w sztuce polskiej lat 1920. nurt klasycyzujący. Zginął w getcie warszawskim. Od 1918 komponował sceny figuralne, malował akty i portrety nawiązujące do tradycji sztuki muzealnej; wzorował się w nich na stylistycznych konwencjach malarstwa dojrzałego renesansu, manieryzmu i baroku. Upozowanie aktów o walorowym modelunku karnacji, odwołuje się do tycjanowskich i rubensowskich kompozycji. Prezentowany obraz, nieukończony, należy do serii wizerunków nagich modelek wykonanych przez Kramsztyka w latach 1930. Dla stylistyki artysty charakterystyczne pozostają: manieryczna poza kobiety, znakomity modelunek karnacji modelki, podkreślenie jej zmysłowości oraz rys kokieterii widoczny w geście ręki trzymającej papierosa i tajemniczym półuśmiechu. Praca prezentowana była na wystawie monograficznej "Roman Kramsztyk. 1885-1942" (Żydowski Instytut Historyczny, Galeria Sztuki Współczesnej Zachęta, Warszawa 1997; poz. kat. 194, il. na s. 214). Bliskich analogii kompozycyjnych i stylistycznych dostarczają eksponowane na tej samej wystawie dzieła: "Siedząca naga kobieta" (poz. kat. 193, s. 214), "Wiosenka. Akt kobiecy" (poz. kat. 114, s.196) oraz "Akt kobiety" (repr. w: "Kolory tożsamości. Sztuka polska z amerykańskiej kolekcji Toma Podla", Muzeum Narodowe w Krakowie 2001, poz. 78).
Artystyczną edukację rozpoczął w Warszawie pobierając lekcje rysunku i malarstwa u Z. Stankiewicz, A. E. Hersteina i M. Kotarbińskiego. Naukę kontynuował w krakowskiej ASP pod kierunkiem J. Mehoffera (1903/04) oraz w ASP w Monachium. Lata 1910-14 spędził w Paryżu, gdzie wstąpił do Towarzystwa Artystów Polskich. W okresie I wojny światowej przebywał w Warszawie i Krakowie. W 1917 przyłączył się do I wystawy Ekspresjonistów Polskich zorganizowanej w krakowskim TPSP i będącej manifestacją pierwszej fali polskiej awangardy. W 1918 został członkiem Nowej Grupy, którą utworzył m.in. z T. Pruszkowskim i E. Zakiem. Po 1918 uzupełnił studia artystyczne w pracowni Hersteina w Berlinie. Uczestniczył w Salonach paryskich: Jesiennym, Niezależnych i Tuileries; wystawiał w galeriach Druet, Zak, Des Beaux-Arts oraz na Salon de l`Art Francais Indépendant. W 1922 osiadł na stałe w Paryżu. W tym też roku został współzałożycielem warszawskigo stowarzyszenia Rytm reprezentującego w sztuce polskiej lat 1920. nurt klasycyzujący. Zginął w getcie warszawskim. Od 1918 komponował sceny figuralne, malował akty i portrety nawiązujące do tradycji sztuki muzealnej; wzorował się w nich na stylistycznych konwencjach malarstwa dojrzałego renesansu, manieryzmu i baroku. Upozowanie aktów o walorowym modelunku karnacji, odwołuje się do tycjanowskich i rubensowskich kompozycji. Prezentowany obraz, nieukończony, należy do serii wizerunków nagich modelek wykonanych przez Kramsztyka w latach 1930. Dla stylistyki artysty charakterystyczne pozostają: manieryczna poza kobiety, znakomity modelunek karnacji modelki, podkreślenie jej zmysłowości oraz rys kokieterii widoczny w geście ręki trzymającej papierosa i tajemniczym półuśmiechu. Praca prezentowana była na wystawie monograficznej "Roman Kramsztyk. 1885-1942" (Żydowski Instytut Historyczny, Galeria Sztuki Współczesnej Zachęta, Warszawa 1997; poz. kat. 194, il. na s. 214). Bliskich analogii kompozycyjnych i stylistycznych dostarczają eksponowane na tej samej wystawie dzieła: "Siedząca naga kobieta" (poz. kat. 193, s. 214), "Wiosenka. Akt kobiecy" (poz. kat. 114, s.196) oraz "Akt kobiety" (repr. w: "Kolory tożsamości. Sztuka polska z amerykańskiej kolekcji Toma Podla", Muzeum Narodowe w Krakowie 2001, poz. 78).