Studia artystyczne odbył w latach 1891-1899 w krakowskiej Szkole Sztuk Pięknych pod kierunkiem Floriana Cynka, Izydora Jabłońskiego, Władysława Łuszczkiewicza i Leona Wyczółkowskiego. Naukę kontynuował w 1903 w monachijskiej pracowni Antona Azbego. W okresie 1904-1907 doskonalił swój warsztat malarski w wiedeńskiej Akademii Sztuk Pięknych u Kazimierza Pochwalskiego, zaś w latach 1908-1912 kształcił się w paryskiej Académie Willi uczęszczając do atelier Martina i Anglade`a. Do Paryża powrócił w 1922, by uzupełnić studia malarskie w Académie Colarossi.
Od 1899 Karpiński regularnie prezentował swe prace w krakowskim Towarzystwie Przyjaciół Sztuk Pięknych. Brał ponadto udział w wystawach Towarzystwa Polska Sztuka Stosowana (1902) i Niezależnych (1911, 1913, 1927). Wielokrotnie uczestniczył w zbiorowych ekspozycjach urządzanych w warszawskim Towarzystwie Zachęty Sztuk Pięknych i Instytucie Propagandy Sztuki. Pokazywał też swą sztukę za granicą, m.in. w Monachium (1909), Rzymie (1911, 1956), Antwerpii (1911), Brukseli, Hadze, Amsterdamie i Pittsburgu (1929), Buffalo (1932) i Nowym Jorku (1939). Indywidualne wystawy artysty odbyły się w Krakowie (1911, 1926, 1929, 1930, 1931, 1949, 1958), Lwowie (1920, 1926, 1937) i Poznaniu (1925). Otrzymał wiele nagród i wyróżnień; na Powszechnej Wystawie Krajowej w Poznaniu w 1929 został uhonorowany złotym medalem za całokształt twórczości. W 1933 miasto Kraków przyznało mu nagrodę za Portret Ludwika Solskiego, zaś w 1937 Instytut Propagandy Sztuki wyróżnił malowane przez niego portrety kobiece.
Akt kobiety, która siedząc wspiera się prawa ręką za sobą. Lewą zaś przełożoną ma swobodnie przez brzuch. Stopy skrzyżowane. Trudny układ ciała został oddany szybką oszczędną kreską. Artysta skupił się na zarysowaniu odpowiednich proporcji i światłocienia. Jedynie twarz wydaje się być dokładniejszym szkicem.