Wojciech Weiss urodził się 4 maja 1875 roku w Leordzie w Rumunii, gdzie zmuszeni byli wyemigrować jego rodzice po powstaniu styczniowym. Malarstwo studiował w Szkole Sztuk Pięknych w Krakowie (w pracowniach Włodzimierza Łuszczkiewicza, Jana Matejki i Józefa Unierzyskiego, Juliana Fałata, a także w klasie mistrzowskiej u Leona Wyczółkowskiego). Kształcił się także za granicą: w Paryżu, Rzymie i Florencji. Później często przebywał w Paryżu, będącym ówczesną stolicą świata sztuki, a także wielokrotnie podróżował do Włoch i południowej Francji.
W 1907 roku rozpoczął pracę dydaktyczną w krakowskiej Akademii Sztuk Pięknych, w 1913 otrzymał nominację na profesora zwyczajnego, a później trzykrotnie pełnił godność rektora. Należał do Towarzystwa Artystów Polskich "Sztuka" i wielokrotnie wystawiał z wiedeńską "Secesją". Weiss był również związany z krakowską cyganerią artystyczną, przyjaźnił się ze Stanisławem Przybyszewskim. Początkowo w duchu modernizmu malował pod wpływem E. Muncha obrazy ekspresyjno-symboliczne ("Melancholik", "Autoportret z maskami", "Totenmesse", "Taniec", "Pogrzeb w mieście", "Maki", "Demon"). Później łączył zainteresowania kolorem, wpływy impresjonizmu i postimpresjonizmu z formułą realizmu (zależność od G. Couberta) i nawiązaniami do klasycyzmu. Malował portrety ("Student", "Suchotnik", "Portret rodziców"), zmysłowe akty kobiet, które nigdy nie były upozowane, ("Akt leżący", "Wenus", "Japonka"), pejzaże ("Promienny zachód słońca") oraz sceny figuralne ("Kawiarnia paryska"). Jego malarstwo cechuje swobodna, szkicowa technika, uproszczone formy i ciemna kolorystyka, połączona z silnymi akcentami jasnych barw.
Akt kobiety siedzącej, przedstawionej frontalnie, która prawą ręką podpiera się, a lewą trzyma za głową. Artysta skupił się na samym odtworzeniu tektoniki postaci, co wprawnie uczynił wykonując szkic śmiałą, szybką kreską.