W drugiej połowie lat 50. ukształtowała się znamienna dla Nowosielskiego stylistyka zakorzeniona w konwencjach i kanonach malarstwa bizantyjskiego. Artysta wypracował oryginalną formułę przedstawiania aktów, scen figuralnych we wnętrzach i pejzaży. Prezentowaną kompozycję cechuje doskonały warsztat i świetnie dobrana kolorystyka. Zasadniczą rolę odgrywa tu jednolite tło, które niczym rama ujmuje wkomponowany w nią akt kobiety. Z jednej strony jest to urzeczenie malarstwem ikon z drugiej - zachwyt dla linearnej i emocjonalnej sztuki A. Modiglianiego.