Urodzony w Kosowie na Huculszczyźnie, studiował filozofię na uniwersytecie Jana Kazimierza we Lwowie. Lekcje rysunku pobierał u batalisty S. Batowskiego. W 1936 r. zamieszkał w Warszawie, gdzie wstąpił do Akademii Sztuk Pięknych. Po klęsce wrześniowej przedostał się do Francji, a po krótkotrwałym udziale w kampanii francuskiej - do Szkocji. W 1947 r. osiadł na stałe w Londynie, gdzie w latach 1961-79 prowadził szkołę malarstwa. W latach 50., zafascynowany Hiszpanią, malował serie obrazów o tematyce hiszpańskiej, m.in. oparte na motywie Don Kichota. Za swą inspirowaną kulturą i krajobrazem Hiszpanii sztukę artysta został uhonorowany w 1986 r orderem La Encomienda i tytułem członka korespondenta Akademii Sztuk Pięknych w Madrycie. Na 1970 r. przypada pobyt Kratochwila w Wenecji, gdzie powstało wiele utrzymanych w postimpresjonistycznej konwencji pejzaży. W 1979 r. twórca obdarował Muzeum Narodowe w Krakowie zbiorem sześćdziesięciu swych prac. Obrazy Kratochwila przechowywane są także w kolekcji londyńskiego Victoria and Albert Museum, w szkockiej galerii narodowej, Muzeum Polskim w Rapperswillu i muzeum w Grenadzie.
Oferowany obraz jest znakomitym przykładem dialogu jaki w latach 50. prowadził artysta ze sztuką muzealną, z dziełami dawnych mistrzów. Kompozycyjne wzory czerpał wówczas z malowanych przez Tycjana, Rubensa i Rembrandta wizerunków kobiet śmiało odsłaniających swe dorodne ciała. Kontrastowa gama barw głębokich i nasyconych, delektacja jakościami malarskiej materii, bogactwem i zróżnicowaniem faktury są stylistycznymi wyróżnikami tej fazy twórczości Kratochwila. W omawianym obrazie artysta skupił uwagę nie na rysach twarzy modelki, lecz na wydobyciu szeroką bogatą gamą bieli, ugrów i zieleni delikatności jej karnacji. Sfałdowana błękitna i czerwona materia okrywająca łoże nadają kompozycji walor dekoracyjności.