Studiował w krakowskiej ASP w latach 1918-1921 u Józefa Mehoffera, który uważał go za swego najzdolniejszego ucznia. Równocześnie studiował historię sztuki na Uniwersytecie Jagiellońskim. Po uzyskaniu stypendium rządu francuskiego, w 1923 wyjechał do Paryża, gdzie uczył się malarstwa w Akademie Ranson pod kierunkiem nabisty, Maurice Denisa. Artysta wykazał wyjątkową odporność na działanie awangardowej sztuki paryskiej. W swoich obrazach nawiązywał do młodopolskiej tradycji krakowskiej.
Wystawiał w TPSP w Krakowie, Lwowie i Poznaniu, w Zachęcie i IPS-ie w Warszawie. Ponadto brał udział w wystawach ugrupowań "Sztuka" (od 1924), "Jednoróg" i "Zwornik". W 1925 miał wystawę indywidualną w krakowskim Towarzystwie Przyjaciół Sztuk Pięknych, a w 1927 w Grudziądzu i Bydgoszczy.
Był biegłym rysownikiem, dobrym portrecistą. Na rysunku przedstawiona została kobieta siedząca w "niewidocznym" fotelu. Istotne dla artysty było w tym wypadku rozwiązanie układu nóg, założonych jedna na drugą, które oddać należy w odpowiednim skrócie perspektywicznym.