Studiował w krakowskiej ASP w latach 1918-1921 u Józefa Mehoffera. W 1923 wyjechał do Paryża, gdzie uczył się malarstwa w Akademie Ranson pod kierunkiem nabisty - Maurice Denisa. W swoich obrazach nawiązywał do młodopolskiej tradycji krakowskiej - wykazał wyjątkową odporność na działanie awangardowej sztuki paryskiej. Był twórcą realizującym własne subiektywne wizje, które wyznaczyły ostrą granicę między nim a resztą ówczesnego pokolenia malarzy. Pojmował świat w kategoriach specyficznej wyobraźni, która zacierała różnice między realnym światem a fantazją. Był biegłym rysownikiem, dobrym portrecistą, jego pejzaże odznaczały się znaczną różnorodnością. Najbardziej jednak typowe dla niego wydają się liczne, z reguły symboliczne kompozycje, niewolne od wątków literackich.
Zmysłowe przedstawienie młodej dziewczyny, która leży prawą dłonią bawiąc się kosmykiem włosów przy policzku. Lewą ułożoną ma swobodnie na poduszce. Jest to jeden z przykładów szybkiego szkicu, uchwycenie momentu, gestu, wyrazu twarzy, jakie stosują zazwyczaj artyści pod wpływem chwili. Dziewczyna szkicowana jest swobodną, delikatną kreską, pewną, zdecydowaną ręką.