Malarz i rysownik-ilustrator przez całe swe dorosłe życie związany z Krakowem. W latach 1891-1899 studiował w Szkole Sztuk Pięknych pod kierunkiem m.in. Floriana Cynka, Władysława Łuszczkiewicza i Leona Wyczółkowskiego, zbierając wiele nagród i wyróżnień. Mimo to, owładnięty szczególną obsesją "samodoskonalenia", pomnażał swe umiejętności w Akademiach: monachijskiej (u Antona Abégo, 1903) i wiedeńskiej, pod opieką Kazimierza Pochwalskiego (1904-1907) oraz w Paryżu, gdzie uczęszczał do pracowni Henri Martina i Alexandre Anglady`ego (1908-1912) a wreszcie - od roku 1922 (!) - do Académie Colarossi. Wielokrotnie podróżował po Europie, zwłaszcza do Włoch. W czasie Wielkiej Wojny służył w armii austriackiej, po wyleczeniu odniesionych ran - w jej kwaterze prasowej, sporządzając dlań rysunki dokumentujące zniszczenia wojenne. Był członkiem m.in.: wiedeńskiej Secesji, TPSP w Krakowie, grup: Dziesięciu, Zero, Niezależnych; TAP Sztuka i TZSP w Warszawie; po roku 1945 należał do grupy Zachęta. Zaczynał jako malarz scen rodzajowych: najpierw wiejskich, w Monachium, Wiedniu i Paryżu - ulicznych; przez całe życie był wziętym i wnikliwym portrecistą (zwłaszcza kobiet); dzisiejszej publiczności znany jest głównie jako twórca martwych natur kwiatowych, zalecających się charakterystycznym, niepowtarzalnym sfumato.
Studium wykonane ponad wszelką wątpliwość podczas studiów Karpińskiego w krakowskiej Szkole Sztuk Pięknych (raczej w ciągu pierwszych czterech lat, bowiem 28 lutego 1894 roku otrzymał od Towarzystwa Przyjaciół Sztuk Pięknych nagrodę - 30 złotych reńskich - właśnie za rysunek aktu akademickiego), zapewne nie przedstawione ostatecznie do korekty (brak daty i semestru studiów oraz czytelnego podpisu) i z tegoż powodu zachowane zapewne w pracowni artysty; rozwinięta, "dojrzała" sygnatura położona zapewne później.
AKADEMICKIE STUDIUM AKTU Z MODELA - MĘŻCZYZNA LEŻĄCY NA LEWYM BOKU Z GŁOWĄ WSPARTĄ NA PRZEDRAMIENIU
(verso: częściowo zatarte studium tegoż (?) modela siedzącego na sześciennym postumencie), [1891-1899]
Kredka, węgiel, papier;
39 x 49,3 cm (krawędzie nierówno przycięte, prócz górnej uzupełnione do rozmiaru felca ramy nakładką z czerpanego papieru przyklejoną groszkowaną, papierową taśmą samoprzylepną).
Sygnowany kredką dwukrotnie: na bloku pod łokciem leżącego monogramem wiązanym: aK (pierwotnie?) oraz ponad dolną krawędzią po prawej (post quem?): aKarpiński (inicjał imienia i pierwsza litera nazwiska związane; trzy ostatnie litery tworzą kolofon); na tekturze zabezpieczającej plecy w lewym górnym narożniku ołówkiem: kt. 463 (numer spisu spuścizny pracownianej?); po prawej u dołu: Z 378 X.
Malarz i rysownik-ilustrator przez całe swe dorosłe życie związany z Krakowem. W latach 1891-1899 studiował w Szkole Sztuk Pięknych pod kierunkiem m.in. Floriana Cynka, Władysława Łuszczkiewicza i Leona Wyczółkowskiego, zbierając wiele nagród i wyróżnień. Mimo to, owładnięty szczególną obsesją "samodoskonalenia", pomnażał swe umiejętności w Akademiach: monachijskiej (u Antona Abégo, 1903) i wiedeńskiej, pod opieką Kazimierza Pochwalskiego (1904-1907) oraz w Paryżu, gdzie uczęszczał do pracowni Henri Martina i Alexandre Anglady`ego (1908-1912) a wreszcie - od roku 1922 (!) - do Académie Colarossi. Wielokrotnie podróżował po Europie, zwłaszcza do Włoch. W czasie Wielkiej Wojny służył w armii austriackiej, po wyleczeniu odniesionych ran - w jej kwaterze prasowej, sporządzając dlań rysunki dokumentujące zniszczenia wojenne. Był członkiem m.in.: wiedeńskiej Secesji, TPSP w Krakowie, grup: Dziesięciu, Zero, Niezależnych; TAP Sztuka i TZSP w Warszawie; po roku 1945 należał do grupy Zachęta. Zaczynał jako malarz scen rodzajowych: najpierw wiejskich, w Monachium, Wiedniu i Paryżu - ulicznych; przez całe życie był wziętym i wnikliwym portrecistą (zwłaszcza kobiet); dzisiejszej publiczności znany jest głównie jako twórca martwych natur kwiatowych, zalecających się charakterystycznym, niepowtarzalnym sfumato.
Studium wykonane ponad wszelką wątpliwość podczas studiów Karpińskiego w krakowskiej Szkole Sztuk Pięknych (raczej w ciągu pierwszych czterech lat, bowiem 28 lutego 1894 roku otrzymał od Towarzystwa Przyjaciół Sztuk Pięknych nagrodę - 30 złotych reńskich - właśnie za rysunek aktu akademickiego), zapewne nie przedstawione ostatecznie do korekty (brak daty i semestru studiów oraz czytelnego podpisu) i z tegoż powodu zachowane zapewne w pracowni artysty; rozwinięta, "dojrzała" sygnatura położona zapewne później.