Światowej sławy scenograf, malarz, pedagog. Absolwent krakowskiej ASP i Akademii Sztuk Pięknych w Rzymie (1962). Debiutował w Teatrze im. Juliusza Słowackiego w Krakowie (1959). W 1962 r. rozpoczął współpracę z warszawską sceną operową pamiętną premierą "Święta wiosny” Strawińskiego. Był naczelnym scenografem Teatru Wielkiego od 1966 do 2005 roku. W Centrum Scenografii Polskiej Muzeum Śląskiego otwarto w 1990 roku galerię autorską Andrzeja Majewskiego.
Wystawy m.in. w Londynie (1968, 1970) i Galerii Foyer w Kolonii (1968), Palacio de Belles Artes w Mexico City (1974), w Bibliotece Arsenału w Paryżu (1974), w Galerii Muda-2 w Hamburgu (1985), Biennale w Wenecji (1986).
"Andrzej Majewski uratował wiele. Uratował piękno, subtelność, wyrafinowanie i elegancję époque de la beauté i przeniósł je w nasze czasy. I czystą, nieskażoną wulgarną brzydotą poezję i delikatność uczuć. Wyniósł jednak nade wszystko przekonanie, że piękno i wytworność nie są tożsame i jednoznaczne ze słabością, podobnie jak brzydota i wulgarność nie są tożsame z siłą. Bo sztuka Andrzeja Kreutz Majewskiego jest silna, ma ogromną moc przekonywania. I właśnie te cechy przywracają wiarę w jej trwanie”. (Jerzy Madeyski).
Projekty kostiumów do opery Hectora Berlioza "Trojanie”,
collage, tusz, gwasz, 35 x 50 cm,
sygnowany monogramem artysty
Światowej sławy scenograf, malarz, pedagog. Absolwent krakowskiej ASP i Akademii Sztuk Pięknych w Rzymie (1962). Debiutował w Teatrze im. Juliusza Słowackiego w Krakowie (1959). W 1962 r. rozpoczął współpracę z warszawską sceną operową pamiętną premierą "Święta wiosny” Strawińskiego. Był naczelnym scenografem Teatru Wielkiego od 1966 do 2005 roku. W Centrum Scenografii Polskiej Muzeum Śląskiego otwarto w 1990 roku galerię autorską Andrzeja Majewskiego.
Wystawy m.in. w Londynie (1968, 1970) i Galerii Foyer w Kolonii (1968), Palacio de Belles Artes w Mexico City (1974), w Bibliotece Arsenału w Paryżu (1974), w Galerii Muda-2 w Hamburgu (1985), Biennale w Wenecji (1986).
"Andrzej Majewski uratował wiele. Uratował piękno, subtelność, wyrafinowanie i elegancję époque de la beauté i przeniósł je w nasze czasy. I czystą, nieskażoną wulgarną brzydotą poezję i delikatność uczuć. Wyniósł jednak nade wszystko przekonanie, że piękno i wytworność nie są tożsame i jednoznaczne ze słabością, podobnie jak brzydota i wulgarność nie są tożsame z siłą. Bo sztuka Andrzeja Kreutz Majewskiego jest silna, ma ogromną moc przekonywania. I właśnie te cechy przywracają wiarę w jej trwanie”. (Jerzy Madeyski).