Za opinią Marii Kluk
Nazwisko tego malarza przybierało wiele form: Grif, Grief, Grijef, Gryeff. Był malarzem specjalizującym się w martwych naturach i scenach myśliwskich. Trudnił się również handlem dziełami sztuki. Był synem Jacquesa Gryf (Grief), zwanego de Claeuw (Dordrecht 1623 ? - po 1687 Gandawa), również malarza martwych natur. W 1687 został mistrzem (fijnschilder) w cechu malarzy w Gandawie. W 1689 w Antwerpii poślubił zamożną pannę, Annę Franciskę Marcus. W 1690 mieszkał w Brukseli, po 1694 przeniósł się do Antwerpii, i tu, w kościele Św. Walburgi, 20 marca 1698 został ochrzczony jego syn, Bartholomeus. W 1699 został samodzielnym mistrzem w Cechu Św. Łukasza w Antwerpii. Jego wczesne dzieła nawiązują do stylu Jana Fyta (Antwerpia 1611 - 1661 Antwerpia). Dzieła powstałe w pó¼nym okresie bliższe są twórczości Peetera Gyselsa (Antwerpia 1621 - 1690 Antwerpia). Gryef zwykle preferował płótna o mniejszym bąd¼ średnim formacie. Jego obrazy były rytowane przez J.Ch. Le Vasseura i J.G. Hertela. Obrazy tego mistrza znajdują się w wielu muzeach, np. Staatliche Museen Preussischer Kulturbesitz, Berlin; Fitzwilliam Museum, Cambridge; Hunterian Art Gallery, Glasgow; Museé des Beaux-Arts, Lille; Ashmolean Museum, Oxford; Luwr, Paryż; Narodni Galerie, Praga; Ermitaż, Sankt Petersburg; Muzeum Narodowe, Warszawa (No. NB148, eksponowany w Pałacu Radziwiłłów w Nieborowie). Porównaj: J. de Maere i M. Wabbes, Illustrated Dictionary of XVIIth Century Flemish Painters. (…) Upolowane ptaszki: trzy słonki (Scopolaxo Rusticola) i dwa gile (Pyrrhula Pyrrhula), samiec o czerwonym brzuszku i samiczka - szarobrązowa, leżały na kamiennym blacie którego dolny brzeg jest dość wyra¼nie widoczny, a zarys krótszego boku biegnący skosem w prawo został prawie całkowicie pochłonięty przez niewyra¼ną formację skalną stanowiącą, wraz z grzbietem wzgórza za którym jaśnieje skrawek nieba i formami roślinnymi, bardzo uproszczone i schematycznie potraktowane tło. W górnej części obrazu, mniej więcej po środku kompozycji, siedzi na gałęzi ptaszek, posiadający na szyi charakterystyczną czarną "obrożę", sugerującą, że - gdyby nie czarne upierzenie - mogłaby to być siewka obrożna (Charadrius hiaticula). (…) Pięknie malowane ubite ptaszki przyciągają uwagę precyzyjnym przedstawieniem szczegółów: oczu, dziobów, delikatnych łapek, sztywnych lotek, miękkości puchu i zróżnicowanych barw upierzenia. Mimo urody tych ptaków, kontekst w jakim obecnie się znajdują nie pozwala na bezsporne przypisanie autorstwa Adriaenowi Gryef. (…)