Anna Orzelska (1707-69) była oficjalnie uznaną córką Augusta II Mocnego i jego metresy Henryki Renard-Duval. W 1724 roku przyrodni brat Anny, Fryderyk August Rutowski, odszukał siostrę i przedstawił ojcu. August zobaczywszy uderzające podobieństwo, uznał tę niespełna 16-letnią dziewczynę za swoją córkę i bezzwłocznie nadał jej nazwisko i tytuł hrabiny Orzelskiej. Dwa lata później zakupił i przebudował dla niej Pałac Błękitny w Warszawie. Orzelska uważana jest za jedną z piękniejszych kobiet doby baroku. Minister gabinetu saskiego opisał ją w 1725 r. jako „szatynkę o kibici bardzo wysmukłej i wzrostu ponad średniego, cerę ma o wiele jaśniejszą i bardziej gładką niż zazwyczaj u szatynek; oczy czarne, piękne i pełne wyrazu, włosy bujne w pięknym kasztanowym kolorze, ramiona ślicznie toczone, buziak jak malina etc.”. Podobno było w niej coś bardzo ujmującego, co wzbudzało momentalnie bezgraniczną sympatię. Zwracała uwagę swoim bystrym umysłem, wykształceniem i literackimi zainteresowaniami. Na ucztach i balach wszyscy oddawali jej hołd - jedni czynili to szczerze, inni przez wzgląd na króla, starając się wkupić w jego łaski. W pięknej Annie kochało się wielu, nawet następca tronu pruskiego Fryderyk. Ojciec jednak wydał ją za księcia Karola Ludwika Holstein Beck, z którym miała jedynego syna, Karola Fryderyka.