Obraz przedstawia młodego ptasznika, który po powrocie z polowania stroi gitarę. Dzieło pełne jest aluzji i ukrytych znaczeń. W tradycji ikonograficznej, sięgającej jeszcze XVI wieku, ptasznik otoczony atrybutami myśliwskimi rozumiany był jako wyobrażenie uwodziciela, amanta polującego na niewieścią cnotę. Greuze dość często ukazywał młode kobiety z martwym ptactwem, co, zdaniem słynnego ówczesnego pisarza i krytyka sztuki Denisa Diderota, stanowiło nawiązanie do utraconego dziewictwa i czci. Powrót z udanego polowania i strojenie gitary należy interpretować jako przygotowywanie się uwodziciela do kolejnych miłosnych łowów, gitara bowiem traktowana była w tradycji nowożytnej jako jeden z atrybutów miłości.
Gitarzysta to w twórczości Greuze’a obraz wyjątkowy. Powstał w latach 1755–1757, podczas pobytu malarza w Rzymie. Greuze, wzorem wszystkich wielkich artystów okresu nowożytnego, udał się w Grand Tour do Włoch, aby bezpośrednio poznać sławne dzieła sztuki i miejsca, w których one powstały. Obraz został wystawiony, już po powrocie artysty, na paryskim Salonie w 1757
Już podczas pobytu we Włoszech artysta wykazywał zainteresowanie rodzajową narracyjnością i nastrojową emocjonalnością, którą rozwinął w późniejszych dziełach, należących do kategorii peinture morale. Dzięki nagromadzeniu symbolicznych przedmiotów, obraz stanowią ilustrację grzechu pożądliwości. W całej swej twórczości Greuze niezwykle silnie eksponował funkcję sztuki jako pouczenia etycznego. Nawiązywał do bardzo popularnego w malarstwie i literaturze francuskiej XVIII stulecia nurtu przebudowy moralnej społeczeństwa poprzez piętnowanie grzechów, które prowadzą do utraty godności człowieka. W jego rozumieniu sztuka miała ukazywać ludziom tragiczne konsekwencje złych uczynków, budzić sumienia, uszlachetniać.