Dwie postaci zmierzają w stronę widza. To król Teb, Edyp prowadzony przez córkę Antygonę. Gdy Edyp odkrył, że próbując uniknąć wypełnienia przepowiedni, dopuścił się ojcobójstwa i poślubił swą matkę, wpadł w rozpacz. Samooślepiony, zatrwożony własnymi czynami udał się na wygnanie z córką. Edyp jest bohaterem tragedii Sofoklesa (V w. p.n.e.). Jego dzieje ilustrują niemoc człowieka wobec wyroków losu. Opuszczając Teby Edyp poddał się poniewczasie woli bogów. Brodowski zasugerował ciążące na bohaterach fatum malując wiszące nad nimi ciemne chmury. Kompozycja obrazu opiera się na kontraście między zhańbionym starcem i stojącej u progu dorosłego życia kobiety, która także musi poddać się wyrokowi przeznaczenia.

Antoni Brodowski rzadko tworzył obrazy rozmachem odpowiadające jego ambicjom artystycznym. W Królestwie Kongresowym brakowało mecenasów zainteresowanych wielkimi kompozycjami akademickimi. W 1823 roku Komisja Wyznań i Oświecenia Publicznego ogłosiła konkurs na obraz historyczny, dając artystom do wyboru trzy tematy. Brodowski zdecydował się przedstawić historię Edypa i Antygony, podobnie jak Antoni Blank i Aleksander Kokular. Brodowski w dziełach historycznych był wierny chłodnej, zrównoważonej klasycystycznej formule malarskiej. Akademicka tradycja zalecała studiowanie wybitnych dzieł starożytnych i współczesnych. Hieratyczne, naturalnej wielkości figury Brodowskiego i sposób udrapowania ich szat bliższe są antycznym pomnikom niż żywym modelom. Ich dostojne, poważne oblicza wzorowane są na głowach rzeźb znanych malarzowi z Luwru. Poza Edypa, a także kolorystyka jego szat, do złudzenia przypominają tytułowego bohatera obrazu nauczyciela Brodowskiego, François Gérarda (1770–1837) „Belizariusz” z 1797 (J. Paul Getty Museum w Los Angeles).

Wojciech Głowacki