Gierymski rozpoczął pracę nad obrazem pod koniec pobytu w Rzymie (1875-1880), a kontynuował po osiedleniu się w Warszawie. Ukazana tu scena rodzajowa w kostiumach z epoki rokoka stanowiła jedynie pretekst do stworzenia studium ludzi i przyrody w pełnym blasku słońca. W serii poprzedzających namalowanie obrazu szkiców plenerowych artysta próbował zgłębiać tajemnice kolorystyczno-świetlnych zjawisk obserwowanych w naturze. Mając świadomość podstawowych praw optyki, podobnie jak impresjoniści dostrzegał wizualny efekt łączenia się drobnych plam czystych farb położonych obok siebie na płótnie, dających złudzenie nowej, wibrującej światłem jakości barwnej. Gra migotliwych refleksów światła podkreśla połysk jedwabiu, głębokie barwy aksamitu i przejrzystość koronek rokokowych strojów, bogactwo tonów zieleni roślin i lśnienie strumyków wody ogrodowej fontanny - stwarza niemal zmysłowo odczuwaną roziskrzoną słońcem atmosferę letniego dnia.
olej/płótno,137 x 148 cm
sygnowany i datowany p.d.: 'A. GIERYMSKI | 82'
Okres adopcji: 2 lata
Gierymski rozpoczął pracę nad obrazem pod koniec pobytu w Rzymie (1875-1880), a kontynuował po osiedleniu się w Warszawie. Ukazana tu scena rodzajowa w kostiumach z epoki rokoka stanowiła jedynie pretekst do stworzenia studium ludzi i przyrody w pełnym blasku słońca. W serii poprzedzających namalowanie obrazu szkiców plenerowych artysta próbował zgłębiać tajemnice kolorystyczno-świetlnych zjawisk obserwowanych w naturze. Mając świadomość podstawowych praw optyki, podobnie jak impresjoniści dostrzegał wizualny efekt łączenia się drobnych plam czystych farb położonych obok siebie na płótnie, dających złudzenie nowej, wibrującej światłem jakości barwnej. Gra migotliwych refleksów światła podkreśla połysk jedwabiu, głębokie barwy aksamitu i przejrzystość koronek rokokowych strojów, bogactwo tonów zieleni roślin i lśnienie strumyków wody ogrodowej fontanny - stwarza niemal zmysłowo odczuwaną roziskrzoną słońcem atmosferę letniego dnia.