Gwasze na papierze, o rozdrobnionych formach, równolegle z obrazami malowanymi olejem na płótnie, tworzył Henryk Stażewski w latach 50-tych. Charakterystyczne było dla nich zawsze konstruowanie ich cienką kreską, oraz przenikanie się barw, gdy formy częściowo nakładały się na siebie, jakby były na poły przezroczyste. Typowe dla artysty było ich zestrojenie harmonijne, bez ostrych kontrastów, operowanie barwami łagodnie wyciszonymi, ale tworzącymi układy nie pozbawione napięć. W drugiej połowie lat 50. stosował Stażewski w malarstwie, rzadko używany przez innych malarzy kolor jasnego, rozbielonego fioletu z przechyłem do różu.

Fragment ekspertyzy Bożeny Kowalskiej